Kolejna wspaniała wersja opery Verdiego "Nabuchodonozor". Akcja rozgrywa się w Babilonie i Jerozolimie, w 587 roku p.n.e. Tym razem mamy okazję podziwiać spektakl nagrany we włoskiej Arena Di Verona w 1981 roku. Za "sterami" stanął znany włoski dyrygent Maurizio Arena. Międzynarodowa obsada spektaklu włoski baryton Renato Bruson i rosyjska sopranistka Ghena Dimitrova, która doskonale spisała się w trudnej roli córki Króla Babilonu - Abigaille sprawiają, że operę ogląda się z wielką przyjemnością. (Opis pochodzi ze strony www.filmydvd.pl).
Odpowiedzialność:
komp. Giuseppe Verdi ; dyryg. Maurizio Arena ; wyk. Renato Bruson, Ghena Dimitrova, Dimiter Petkow ; Orchestra and Chorus of the Arena di Verona.
Zawiera:
Zobacz zawartość
Introduction [Act I] Gli Arredia Festivi Giu Cadano [Act I] Qual Rumore? [Act I] Fenena! O Mia Diletta! [Act I] Lo Vedestre? [Act I] O Vinti, Il Capo A Terra! [Act I] Ben Io T`invenni, O Fatal Scritto! [Act II] Chi S`avanza? [Act II] Vieni, O Levita! [Act II] Che Si Vuo? [Act II] S`appressan Gl`istanti [Act II] Chi Mi Toglie Il Regio Scettro? [Act II] E L`Assiria Una Regina [Act III] Oh Di Qual Onta Aggravasi [Act III] Va, Pensiero [Act III] Oh, Cji Piane? [Act III] Son Pur Queste Mie Membra!... [Act IV] Dio Di Giuda! [Act IV] Porta Fatale, Oh T`aprirai!... [Act IV] Va! La Plama Del Martirio [Act IV] Oh, Dischusio E Il Firmamento! [Act IV] Credits [Act IV]
Adres wydawniczy:
[S.l.] : Warner Music Group Company, 1981.
Gatunek:
Opery.
Nośnik:
Jednostronna płyta DVD. Ilość płyt: 1 Czas odtwarzania: 130 min.
Giuseppe Fortunino Francesco Verdi wym. [dʒu?zɛppe ?verdi] ur. 10 października 1813 w Le Roncole koło Busseto, zm. 27 stycznia 1901 w Mediolanie – włoski kompozytor romantyczny. Jeden z najwybitniejszych kompozytorów operowych w historii.
Życiorys
Giuseppe Verdi urodził się w wiosce Le Roncole w okolicach Busseto w ówczesnym Księstwie Parmy i Piacenzy. Gdy Verdi był dzieckiem, rodzina przeprowadziła się do Busseto – to tam Verdi zaczął pobierać pierwsze, nieregularne lekcje muzyki od miejscowego organisty[5]. Przyjacielem rodziny był miejscowy kupiec i miłośnik muzyki, [>>] Antonio Barezzi, który objął Verdiego mecenatem. W wieku 18 lat Verdi próbował dostać się na studia do konserwatorium w Mediolanie, jednak jego kandydatura została odrzucona z powodu niewłaściwej pozycji dłoni podczas grania oraz wieku[5]. Dzięki wsparciu finansowemu Barezziego, Verdi nawiązał kontakty z muzykami La Scali: był obecny na występach oraz pobierał prywatne lekcje od klawestynisty, Vincenzo Lavigna.
W 1836 wrócił do Busseto, gdzie podjął pracę nauczyciela muzyki, tego samego roku ożenił się z córką swojego mentora, Margheritą Barezzi. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci: Virginia 1837–1838 i Icilio 1838–1839. Z przyczyn finansowych Verdi zdecydował się ponownie przenieść się do Mediolanu. Po śmierci żony, w 1840 Verdi ukończył swoją drugą operę, Un giorno di regno, wystawioną w tym samym roku w La Scali.
W 1842 impresario La Scali, Bartolomeo Merelli przedstawił Verdiemu libretto Nabucco, do którego w krótkim czasie Verdi skomponował muzykę. Opera odniosła sukces przynosząc Verdiemu popularność[5], zaś chór z trzeciego aktu, Va, pensiero stał się nieoficjalnym hymnem Włoch. W tym samym roku Verdi poznał Giuseppinę Strepponi, z którą ożenił się w 1859.
W 1843 odbyła się premiera kolejnej opery Verdiego, I Lombardi alla Prima Crociata, która jednak została ocenzurowana ze względu na możliwą interpretację patriotyczną[5]. Kolejne dzieła kompozytora, tworzone w latach 1843–1849 również były dobrze przyjmowane przez publikę. Szczególną popularnością cieszył się Ernani 1844, I due foscari 1844, Macbet 1847, I Masnadieri 1847 oraz Luisa Miller 1849. W 1845 Verdi przeniósł się do Paryża. Dla tamtejszej Opery skomponował Jerusalem, będącą francuską adaptacją I Lombardi.
W 1851 kompozytor przeniósł się do miejscowości Villanova sull’Arda, gdzie skomponował kolejne utwory: Rigoletto 1851, Il Trovatore 1853 oraz La Traviata 1853. W 1861 Verdi zaangażował się w życie polityczne: został wybrany do parlamentu, zaś w 1874 został senatorem. W tym okresie skomponował trzy następne opery, do dziś cieszące się uznaniem: Moc przeznaczenia 1862, Don Carlos 1867 oraz najsłynniejszą z nich – Aidę 1871, zamówioną dwa lata wcześniej przez Ismaila Paszę, Kedywa Egiptu, na uroczyste otwarcie Kanału Sueskiego.
W wieku 74 lat, w roku 1887 Verdi skomponował Otella, zaś sześć lat później kompozytor napisał muzykę do swej ostatniej opery, Falstaff. Verdi nie był tylko kompozytorem operowym. Wykonywane są jego Kwartet smyczkowy z 1873 roku czy Requiem, które napisał w związku ze śmiercią Alessandro Manzoniego. W 1897 roku zmarła druga żona Verdiego. Po jej śmierci skomponował Quattro pezzi sacri: Ave Maria, Stabat Mater, Laudi alla Vergine oraz Te Deum 1898.
Zmarł 27 stycznia 1901 w hotelu „GrHotel” w Mediolanie, gdzie mieszkał zimą. Jego pogrzeb odbył się, zgodnie z jego wolą, bez honorów i bez muzyki. Miesiąc po śmierci ciała Verdiego i jego drugiej żony przy akompaniamencie Va, pensiero w wykonaniu chóru La Scali zostały złożone w kaplicy Casa di Riposo per Musicisti[5].
Był odznaczony we Włoszech Orderem Sabaudzkim Cywilnym[6][7], Orderem Świętych Maurycego i ?azarza V[7] i I klasy oraz Orderem Korony Włoch II klasy[8], a także tureckim Orderem Medżydów III klasy, austro-węgierskimi Orderem Franciszka Józefa II klasy[9] i Odznaką Honorową za Dzieła Sztuki i Umiejętności 9 lutego 1900[10], francuską Legią Honorową I i V klasy, rosyjskim Orderem Świętego Stanisława[7] oraz pruskim cywilnym Pour le Mérite[11].