Anna Politkowska z domu Mazepa urodziła się w 1958 r. w Nowym Jorku, gdzie jej rodzice pochodzenia ukraińskiego byli dyplomatami przy ONZ. Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Moskiewskim. Po ukończeniu studiów rozpoczęła pracę w gazecie „Izwiestija”, wyszła za mąż za Aleksandra Politkowskiego, jednego z najbardziej znanych dziennikarzy w Rosji, urodziła dwoje dzieci. Mogła wieść beztroskie życie otoczona luksusem za cenę poparcia oficjalnej propagandy. Tak uczynił jej mąż i dlatego od niego odeszła. Mogła też wyjechać za granicę na początku lat 90-tych przyjęła [>>] obywatelstwo USA, która jej przysługiwało z racji miejsca urodzenia i stamtąd opisywać sytuację w Rosji, jednak ona swoje miejsce widziała tylko w ojczyźnie – chciała ją zmienić, nie porzucić. Najważniejsza była dla niej prawda, dlatego od czerwca 1999 pracowała w opozycyjnej „Nowoj Gaziecie”. Z ramienia tego właśnie dziennika pojechała pierwszy raz do Czeczeni, by pisać o wojnie z punktu widzenia zwykłych, udręczonych nią ludzi – i cywilów, i żołnierzy. Wracała tam wielokrotnie - obserwowała okrucieństwo wszystkich stron tego konfliktu i pisała o nim, nikogo nie oszczędzając. Tymi reportażami zdobyła światową sławę, ale też zrobiła sobie wielu wrogów. Kolejne bliskie jej sercu tematy to dramatyczna sytuacja żołnierzy w rosyjskiej armii nędzne warunki życia, okrucieństwo przełożonych, zupełne nieliczenie się z życiem i zdrowiem żołnierzy, losy zakładników w zamachach terrorystycznych negocjowała z terrorystami podczas zamachu w teatrze na Dubrawce w 2002 r., podobną próbę chciała podjąć w Biesłanie, jednak nie doleciała na miejsce - nieoczekiwanie zasłabła; podejrzewała, że podana jej w samolocie herbata była zatruta oraz rządy Władimira Putina, którego oceniała bardzo surowo oskarżając prezydenta o wprowadzanie do Rosji neosowieckiej dyktatury. Z bólem obserwowała przy tym prawie zupełną obojętność swoich rodaków wobec tych dramatycznych zmian, a także dewaluację znaczenia partii demokratycznych, których członkowie tracą poparcie nie umiejąc nawiązać dialogu ze społeczeństwem lub pozwalając kupić się władzy. W 1999 r. otrzymała nagrodę Złote Pióro Rosji przyznawaną przez Związek Dziennikarzy Rosji, w roku 2000 Dobry Uczynek – Dobre Serce, zaś w roku 2003 prestiżową nagrodę OBWE. 7 października 2006 znalezioną ją zastrzeloną w windzie jej domu przy ulicy Leśnej 8/12 koło Dworca Białoruskiego w centrum Moskwy. Na miejscu znaleziono porzucony pistolet i łuski. Wcześniej kilkakrotnie grożono jej śmiercią. O jej zabójstwo podejrzewano m.in. promoskiewskiego premiera Czeczenii, Ramzana Kadyrowa, jak również osoby z otoczenia prezydenta Putina. Sprawców, podobnie jak w przypadku zabójstw innych rosyjskich dziennikarzy, dotąd nie znaleziono. Anna Politkowska pozostawiła po sobie wiele artykułów oraz kilka książek z czego w Polsce ukazały się: Rosja Putina Studio Emka, 2005 oraz Druga wojna czeczeńska Znak, 2006.
Logowań na konto: 407209
