ur. w 1898 r. w Belfaście w Północnej Irlandii, zm. w 1963 r. w Kilns – wolał, by go nazywano Jack.
Jego wczesne dzieciństwo było szczęśliwe i beztroskie, ale nagle skończyło się, kiedy w 1908 roku zachorowała poważnie jego matka i wkrótce zmarła na raka. Po jej śmierci razem z bratem Lewis został wysłany do szkoły z internatem w Anglii, której szczerze nienawidził za surowe reguły i nieżyczliwego dyrektora. Na szczęście dla chłopca, szkołę zamknięto, a bracia wrócili do Irlandii. Rok później jednak musiał pojechać tam ponownie, kontynuować naukę – tym razem [>>] już pełen pozytywnych odczuć.
Jako nastolatek pokochał poezję, zwłaszcza dzieła Homera i Wergiliusza. Zainteresował się też językami nowożytnymi i doskonalił francuski, niemiecki i włoski. W 1916r. roku został przyjęty na Uniwersytet w Oksfordzie. Mimo to zgłosił się do armii, by walczyć w pierwszej wojnie światowej. Po jej zakończeniu powrócił do Oksfordu, gdzie rozpoczął studia literatury greckiej i łacińskiej, filozofii, starożytnej historii i literatury angielskiej oraz został wybrany na prestiżowe stanowisko wykładowcy Magdalen College w Oksfordzie. Pracował tam jako profesor literatury średniowiecznej i renesansu przez kolejnych 29 lat.
Oprócz spełniania nauczycielskich obowiązków, Lewis rozpoczął też wydawać swoje książki. Jego pierwsza publikacja „The Pilgrim’s Regress” dotyczyła jego osobistej ekspedycji do świata wiary chrześcijańskiej. Inne prace, które powstały w tym okresie ugruntowały jego wizerunek jako autora książek religijnych, rozpraw akademickich i popularnych powieści. Wśród jego prac znajduje się „Alegoria miłości”, która do dziś uważana jest doskonałe studium miłości w literaturze od średniowiecza do czasów szekspirowskich. Z kolei „Z milczącej planety” było pierwszą częścią trylogii fantasty, której główny bohater przypomina nieco przyjaciela Lewisa – J.R.R. Tolkiena, autora dziecięcej klasyki – „Hobbita”.
Początkowo, kiedy Lewis rozpoczął pisanie książek dla dzieci, wydawcy i niektórzy z przyjaciół próbowali mu to odradzać. Sądzili, iż mogłoby to zaszkodzić jego reputacji jak twórcy poważnych rozpraw naukowych. Zwłaszcza pierwsza część „Opowieści z Narnii” była surowo krytykowana przez Tolkiena. Uważał on, iż w „Lwie, Czarownicy i starej szafie” zbyt wiele elementów nie współgra, jak chociażby wszechmocny lew i złe wiedźmy, mówiące zwierzęta i dzieci. Na szczęście, Lewis nie usłuchał żadnego z tych głosów. Wkrótce po wydaniu „Lwa, Czarownicy i starej szafy”, Lewis napisał sześć kolejnych książek z cyklu „Opowieści z Narnii”, a wieńczącą serię – „Ostatnią bitwę” publikując w 1956 roku. Pomimo tego, iż książki nie zdobyły początkowo uznania krytyków, to szybko spodobały się czytelnikom i popularność zyskały dzięki niesionej z ust do ust pochwale. Od tego czasu „Opowieści z Narnii” sprzedały się w liczbie ponad 100 milionów egzemplarzy i znalazły swoje miejsce pośród najbardziej ukochanych i poczytnych książek literatury dziecięcej.
Po ukończeniu serii Lewis pisał dalej, poruszając tematy religijne i autobiograficzne, ale już na znacznie mniejszą skalę. Czas swój poświęcał ciężko chorej żonie, Joy Gredsham. Po jej śmierci Lewis sam podupadł na zdrowiu i latem 1963 roku zrezygnował z posady w Cambridge. Jego śmierć była jedynie wzmiankowana. Niemniej jednak, w pamięci czytelników na całym świecie pozostanie jako autor zachwycający i inspirujący coraz to nowe pokolenia.
Logowań na konto: 405730
