Notka biograficzna:
Tatarkiewicz, Władysław
Władysław Tatarkiewicz ur. 3 kwietnia 1886 w Warszawie, zm. 4 kwietnia 1980 tamże – filozof i historyk filozofii, estetyk i etyk, historyk sztuki, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk.
Był synem prawnika Ksawerego Tatarkiewicza i Marii Brzezińskiej herbu Lubicz. Ukończył V Gimnazjum w Warszawie. Studiował na różnych kierunkach prawo, psychologię, filozofię, antropologię, zoologię, historię sztuki i na różnych uczelniach – PW, UW, tajne komplety tzw. Uniwersytetu Latającego, w Berlinie, Marburgu u Hermana Cohena i Paula Natorpa, gdzie przejął [>>] się neokantyzmem, który jednak później porzucił, Paryżu, a także na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie habilitował się w 1919.
Prowadził wykłady z historii filozofii, etyki, estetyki na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1919–1921 wykłady z historii filozofii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, później wykłady z historii sztuki i estetyki w seminarium historii sztuki Uniwersytetu Poznańskiego. Jeszcze w roku 1974 wykładał estetykę w Lozannie.
Od roku 1924 był redaktorem naczelnym Przeglądu Filozoficznego, a w latach 1960–1963 redaktorem naczelnym pisma „Estetyka”. Od roku 1938 należał do redakcji Revue International de Philosophie. Należał m.in. do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, PAU, SHS, PAN od 1956 - członek rzeczywisty, Comité international dhistoire de lart, Institut International de Philosophie.
W marcu 1950 Henryk Hollwraz z siedmioma studentami, członkami PZPR, wystąpił z listem otwartym atakującym prof. Władysława Tatarkiewicza, protestując przeciwko dopuszczaniu na prowadzonym przez niego seminarium do „czysto politycznych wystąpień o charakterze wyraźnie wrogim budującej socjalizm Polsce”. List przyczynił się do odsunięcia Tatarkiewicza od prowadzenia zajęć na uczelni.
Opracował semantyczną analizę szczęścia. Przeprowadził rozważania psychologiczne na temat przeżyć człowieka szczęśliwego i nieszczęśliwego. Dowodził, że nie istnieją wartości poza konkretnymi dobrami, choć mają charakter obiektywny.
W swych pracach zawarł zagadnienia z teorii muzyki, poezji i plastyki. Zajmował się również estetyką i historią sztuki. Omówił szczegółowo genezę, rozwój i znaczenie podstawowych pojęć estetyki: sztuki, piękna, formy, twórczości, odtwórczości i przeżycia estetycznego.
Zapisał się w historii nauki polskiej głównie jako etyk i aksjolog, autor wielokrotnie wznawianych dzieł, m.in. 3-tomowej Historii filozofii, zawierającej syntetyczny przegląd poglądów i kierunków filozoficznych w różnych okresach historii, będącej przez wiele lat podstawowym podręcznikiem akademickim, Historii estetyki oraz przystępnej filozofii moralności.
Był członkiem filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej, stworzonej przez Kazimierza Twardowskiego, która przyniosła odrodzonej Polsce wielu wybitnych naukowców: filozofów, logików, psychologów, socjologów, a także organizatorów życia akademickiego.
Był też varsavianistą, autorem kilku książek poświęconym głównie warszawskim ?azienkom w tym ?azienki z 1916, będącej pierwszą monografią.
Sygnatariusz Listu 34 1964 oraz listu do „The Times”.
Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim kwatera 25-4-29/30.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Tatarkiewicz#Upami%C4%99tnienia
Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki:
Dodaj komentarz do pozycji:
Logowań na konto: 410631