"Byłem kochliwy zawsze, od najmłodszych lat. (...) Po premierze »Nad Niemnem« pojechałem do Przededworza, gdzie odbywała się projekcja tego filmu. Pojechałem, ale nie wiedziałem, jak mnie przyjmą po tylu latach. Cisza była nieprawdopodobna. Wyszedłem na scenę i nie wiedziałem, co robić - to było tak wzruszające. Wszyscy bardzo przeżywali rolę Benedykta Korczyńskiego i to, że zagrał ją Zakrzeński,ich ziomek, krajan." [Janusz Zakrzeński].
Odpowiedzialność:
z Januszem Zakrzeńskim rozmawiała Lidia Stanisławska.
Janusz Stanisław Zakrzeński ur. 8 marca 1936 w Przededworzu, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku – polski aktor teatralny i filmowy, pedagog, wieloletni członek Związku Piłsudczyków.
Urodził się w 1936 r. w Przededworzu k. Chmielnika na Kielecczyźnie, w religijnej rodzinie ziemiańskiej o tradycjach patriotycznych. Jego ojciec w okresie I wojny światowej służył w 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich. W 1945 rodzina wyjechała z rodzinnego dworu na tzw. Ziemie Odzyskane, do Złotowa. Po uwięzieniu ojca, rodzinę utrzymywała matka, śpiewaczka operowa, która dzięki pomocy Krystyny [>>] Jamroz dostała etat w Operze Wrocławskiej.
Jako młody chłopiec, zaraz po I Komunii Świętej został ministrantem, a równocześnie działał w harcerstwie, gdzie poznał bardzo patriotycznego i wymagającego ks. prefekta Józefa Piątyszka – komendanta hufca harcerskiego, który z entuzjazmem opowiadał dzieciom i młodzieży historię Polski.
W 1953 ukończył III LO we Wrocławiu i rozpoczął studia medyczne. Równolegle podjął też pracę sanitariusza.
Po dziewięciu miesiącach w Pogotowiu Ratunkowym, zdecydował jednak zmienić kierunek kształcenia i rozpoczął studia aktorskie w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, które ukończył w 1960. Emisji głosu uczył się u krakowskich profesorów Bronisława Romaniszyna, Józefa Gaczyńskiego, Tadeusza Serafina i Mieczysława Kotlarczyka. Umuzykalnienia na studiach uczył go natomiast Krzysztof Penderecki wtedy student 6 roku Akademii Muzycznej.
Na scenie zadebiutował rolą Hektora w Troilusie i Kresydzie Williama Szekspira w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, gdzie poznał ks. Karola Wojtyłę, późniejszego papieża Jana Pawła II, który przychodził oglądać wiele przedstawień teatralnych, w tym także z udziałem Janusza Zakrzeńskiego.
Występował na deskach teatrów: im. Juliusza Słowackiego w Krakowie 1960–1967, Polskiego 1967–1974, Nowego 1974–1984 i Narodowego 1984–1985 w Warszawie. Od 1985 był aktorem Teatru Polskiego w Warszawie. Występował na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[5]. Należał do PZPR[6].
Znany głównie jako odtwórca roli marszałka Józefa Piłsudskiego w filmie Polonia Restituta, czy Benedykta Korczyńskiego w Nad Niemnem.
Przez wiele lat wykładał retorykę w Wyższej Szkole Menedżerskiej w Warszawie oraz w Wyższym Duchownym Seminarium Metropolitalnym im. św. Jana Chrzciciela. W ostatnim czasie współpracował także z Wyższą Szkołą Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu.
Był autorem dwóch książek: Moje spotkania z Marszałkiem i Gawędy o potędze słowa. Sam również stał się bohaterem wywiadu rzeki Co mi zostało z tych lat przeprowadzonego przez Lidię Stanisławską oraz książki Siła codzienności autor: Marzanna Graff-Oszczepalińska.
Był członkiem rady programowej Związku Piłsudczyków, a także założycielem Akademii Dobrych Obyczajów, w której wykładał kulturę słowa. Kadrę tworzyli z nim między innymi: Ewa Dałkowska, Eugenia Herman, Marzanna Graff, Teresa Lipowska, Jan Józef Kasprzyk i Leszek Miodek.
Był bardzo związany z regionem świętokrzyskim, a szczególnie z Chmielnikiem. Uczestniczył tam m.in. w uroczystościach nadania imienia szkole, występował w przedstawieniach i śpiewał.
Pod koniec życia często odtwarzał m.in. na uroczystościach rocznicowych postać marszałka Józefa Piłsudskiego m.in. podczas listopadowego Święta Niepodległości.
Przez wiele lat pozostawał w bliskich kontaktach z Fundacją Zdążyć z Pomocą. Propagował w środowisku twórców i ludzi dobrej woli działalność Fundacji na rzecz chorych i niepełnosprawnych dzieci. Był współautorem wydanej w celach charytatywnych księgi Złote Myśli Ludzi Wielkiego Umysłu, Talentu i Serca, w której zamieścił swoje aforyzmy i przemyślenia. Nagrywał płyty z bajkami dla dzieci, publikowanymi przez Fundację.
Wszedł w skład Komitetu Obrony Dobrego Imienia Polski i Polaków.
Janusz Zakrzeński zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.
21 kwietnia 2010 w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie odbyło się nabożeństwo żałobne w intencji aktora, któremu przewodniczył abp Andrzej Dzięga. We mszy oprócz rodziny i znajomych uczestniczyło m.in. wielu aktorów, a także przedstawicieli władz państwowych na czele z ministrem kultury Bogdanem Zdrojewskim. Po uroczystościach żałobnych w bazylice Janusz Zakrzeński został pochowany na cmentarzu Powązkowskim kwatera 23 wprost-1-21.
15 maja 2010 na cmentarzu w Chmielniku odsłonięto pomnik poświęcony pamięci Janusza Zakrzeńskiego, ustawiony obok grobu jego dziadków, a 1 lipca 2012 odsłonięto poświęconą mu tablicę epitafijną w kościele św. Katarzyny w Warszawie. Ponadto poświęcono mu tablicę epitafijną umieszczoną w foyer Teatru Polskiego w Warszawie.
Logowań na konto: 404946
