Huragan to jedna z cyklu powieści historycznych Wacława Gąsiorowskiego (1869-1939), pisarza i publicysty, autora poczytnego i popularnego cyklu napoleońskiego. Napisana z epickim rozmachem powieść prezentuje ponadczasowe wartości i postawy patriotyczne bohaterów, nie wolnych wszakże od ludzkich słabości i przywar. Książka zarówno dla młodzieży, jak i dorosłych,wzbogaci wiedzę czytelników o epoce i roli Napoleona w kształtowaniu dziewiętnastowiecznej Europy.
Wacław Gąsiorowski, pseudonim Wiesław Sclavus ur. 27 czerwca 1869 w Warszawie, zm. 30 października 1939 w Konstancinie – polski powieściopisarz, dziennikarz, publicysta, a także scenarzysta, działacz polonijny i niepodległościowy. W roku 1900 wydawca i redaktor periodyku "Strumień", w latach 1921-1930 redaktor czasopism polonijnych w Stanach Zjednoczonych, autor powieści historycznych nawiązujących głównie do Epopei Napoleońskiej i powstania listopadowego i o akcentach publicystycznych, dramatów i licznych reportaży.
Po skończeniu nauki w gimnazjum, w wieku 15 lat rozpoczął [>>] pracę zarobkową, by móc sam się utrzymać po śmierci rodziców. Dalszą wiedzę zdobywał samodzielnie. Pracował jako pomocnik aptekarza. Czasy te opisał w wydanej w 1900 roku powieści zatytułowanej "Pigularz". Wcielony do armii carskiej odbył niespełna 2-letnią służbę wojskową. Napisał wówczas pierwszą sztukę teatralną "Szare życie", nagrodzoną w konkursie "Kuriera Warszawskiego" i wystawioną w teatrze "Rozmaitości" w 1892 roku. Gdy wyszedł z wojska, pracował jako księgowy. Dał się poznać jako organizator konspiracji niepodległościowej w zaborze rosyjskim, m.in. organizował tajne czytelnie w Rawie i Warszawie. Był redaktorem „Przeglądu tygodniowego” i korespondentem „Słowa Polskiego”. W roku 1901, na łamach warszawskiego "Dziennika dla Wszystkich", zaczęła ukazywać się w odcinkach powieść "Huragan". I o ile krytycy przyjęli ją niechętnie, to uznanie czytelników zdobyła sobie natychmiast.
Ścigany przez rosyjską Ochranę za publikację Ugodowców książki o wizycie w Warszawie cara Mikołaja II, zmuszony był emigrować z Królestwa. Przez jakiś czas mieszkał we Lwowie, a potem wyjechał na Zachód. W Paryżu od 1904 zajął się pisarstwem, był założycielem tygodnika „Polonia” i struktur organizacyjnych "Sokoła".
Studiował zbiory poloniców w Muzeum w Raperswilu, po czym wędrował po Europie szlakami kampanii napoleońskich. Był na Elbie i Korsyce, zwiedzał pola bitew pod Marengo, Somosierrą i Wagram zbierając dokumentację do "Szwoleżerów Gwardii".
Gdy wybuchła I wojna światowa czynnie włączył się w działalność na rzecz odrodzenia państwa polskiego i uczestniczył w organizacji armii polskiej. Przebywając w Ameryce Północnej, 1918-1919 i 1921-1930, wykładał literaturę i historię cywilizacji kierując kolegium polskim w Cambridge Springs, a także pracował dla kilku czasopism polonijnych, jak "Kurier Nowojorski", "Górnik" i "Gwiazda Polarna". Po powrocie do kraju 1930 został prezesem Stowarzyszenia Pisarzy i Publicystów Emigracyjnych.
Do Polski na stałe wrócił w roku 1930 i osiadł w willi "Ukrainka" w Konstancinie. Jego powieści historyczne cieszyły się niezmiennym powodzeniem czytelników zwłaszcza młodych. Za całokształt działalności literackiej, w 1938 roku odznaczony został nagrodą im. Elizy Orzeszkowej.
Od roku 1936 był sołtysem Konstancina. Traktował tę funkcję jako honorową nie pobierał wynagrodzenia. Zmarł ze zgryzoty po klęsce wrześniowej i pochowany został na cmentarzu w Skolimowie. Pogrzeb był manifestacją patriotyczną. W 1938 został odznaczony Złotym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury.
W 1899 rozpoczął druk książki Zginęła głupota! Powieść z niedalekiej przyszłości „Rola" nr 1-38, wyd. os. G.A. Dubowski, W. 1901. Jest to satyryczna opowieść o komecie, która przelatuje w pobliżu Ziemi sprawiając, że na naszej planecie wszyscy ludzie stają się mądrzy, rozsądni, sprawiedliwi, a oszuści i hochsztaplerzy tracą możliwość łatwego zarobkowania.
Logowań na konto: 408039
