Biblioteka Publiczna

Korsarz [Film]

Autor: Verdi, Giuseppe.

   Notka biograficzna  

Piękna, stylowa inscenizacja zrealizowana w koprodukcji Fundacji Teatro Regio di Parma i Teatro Carlo Felice w Genewie. W spektaklu tym pokład statku, maszty i żagle w każdej scenie w inny sposób tworzą tło wydarzeń - w seraju zastępują ściany z drogich materii, a w więzieniu liny okrętowe tworzą kraty. Tradycyjne, zgodne z epoką kostiumy dodają barw tej stonowanej kolorystycznie inscenizacji. Bohaterami przedstawienia

są odtwórcy partii Seida i Gulnary: Renato Bruson i Adriana Damato. Oboje obdarzeni wielką charyzmą sceniczną, wspaniałymi głosami i elektryzującymi osobowościami artystycznymi, wspaniale wcielają się w swoje role. Doskonale też prezentuje się Zvetan Michailov w tytułowej roli korsarza. Stylowa gra orkiestry pod batutą Renata Palumbo pozwala smakować piękno tej mało znanej opery Verdiego.

Pozycja została zakupiona.

Verdi, Giuseppe

Giuseppe Fortunino Francesco Verdi wym. [dʒu�?zɛppe �?verdi] ur. 10 października 1813 w Le Roncole koło Busseto, zm. 27 stycznia 1901 w Mediolanie – włoski kompozytor romantyczny. Jeden z najwybitniejszych kompozytorów operowych w historii. Życiorys Giuseppe Verdi urodził się w wiosce Le Roncole w okolicach Busseto w ówczesnym Księstwie Parmy i Piacenzy. Gdy Verdi był dzieckiem, rodzina przeprowadziła się do Busseto – to tam Verdi zaczął pobierać pierwsze, nieregularne lekcje muzyki od miejscowego organisty[5]. Przyjacielem rodziny był miejscowy kupiec i miłośnik muzyki, [>>] Antonio Barezzi, który objął Verdiego mecenatem. W wieku 18 lat Verdi próbował dostać się na studia do konserwatorium w Mediolanie, jednak jego kandydatura została odrzucona z powodu niewłaściwej pozycji dłoni podczas grania oraz wieku[5]. Dzięki wsparciu finansowemu Barezziego, Verdi nawiązał kontakty z muzykami La Scali: był obecny na występach oraz pobierał prywatne lekcje od klawestynisty, Vincenzo Lavigna. W 1836 wrócił do Busseto, gdzie podjął pracę nauczyciela muzyki, tego samego roku ożenił się z córką swojego mentora, Margheritą Barezzi. Z tego związku urodziło się dwoje dzieci: Virginia 1837–1838 i Icilio 1838–1839. Z przyczyn finansowych Verdi zdecydował się ponownie przenieść się do Mediolanu. Po śmierci żony, w 1840 Verdi ukończył swoją drugą operę, Un giorno di regno, wystawioną w tym samym roku w La Scali. W 1842 impresario La Scali, Bartolomeo Merelli przedstawił Verdiemu libretto Nabucco, do którego w krótkim czasie Verdi skomponował muzykę. Opera odniosła sukces przynosząc Verdiemu popularność[5], zaś chór z trzeciego aktu, Va, pensiero stał się nieoficjalnym hymnem Włoch. W tym samym roku Verdi poznał Giuseppinę Strepponi, z którą ożenił się w 1859. W 1843 odbyła się premiera kolejnej opery Verdiego, I Lombardi alla Prima Crociata, która jednak została ocenzurowana ze względu na możliwą interpretację patriotyczną[5]. Kolejne dzieła kompozytora, tworzone w latach 1843–1849 również były dobrze przyjmowane przez publikę. Szczególną popularnością cieszył się Ernani 1844, I due foscari 1844, Macbet 1847, I Masnadieri 1847 oraz Luisa Miller 1849. W 1845 Verdi przeniósł się do Paryża. Dla tamtejszej Opery skomponował Jerusalem, będącą francuską adaptacją I Lombardi. W 1851 kompozytor przeniósł się do miejscowości Villanova sull’Arda, gdzie skomponował kolejne utwory: Rigoletto 1851, Il Trovatore 1853 oraz La Traviata 1853. W 1861 Verdi zaangażował się w życie polityczne: został wybrany do parlamentu, zaś w 1874 został senatorem. W tym okresie skomponował trzy następne opery, do dziś cieszące się uznaniem: Moc przeznaczenia 1862, Don Carlos 1867 oraz najsłynniejszą z nich – Aidę 1871, zamówioną dwa lata wcześniej przez Ismaila Paszę, Kedywa Egiptu, na uroczyste otwarcie Kanału Sueskiego. W wieku 74 lat, w roku 1887 Verdi skomponował Otella, zaś sześć lat później kompozytor napisał muzykę do swej ostatniej opery, Falstaff. Verdi nie był tylko kompozytorem operowym. Wykonywane są jego Kwartet smyczkowy z 1873 roku czy Requiem, które napisał w związku ze śmiercią Alessandro Manzoniego. W 1897 roku zmarła druga żona Verdiego. Po jej śmierci skomponował Quattro pezzi sacri: Ave Maria, Stabat Mater, Laudi alla Vergine oraz Te Deum 1898. Zmarł 27 stycznia 1901 w hotelu „GrHotel” w Mediolanie, gdzie mieszkał zimą. Jego pogrzeb odbył się, zgodnie z jego wolą, bez honorów i bez muzyki. Miesiąc po śmierci ciała Verdiego i jego drugiej żony przy akompaniamencie Va, pensiero w wykonaniu chóru La Scali zostały złożone w kaplicy Casa di Riposo per Musicisti[5]. Był odznaczony we Włoszech Orderem Sabaudzkim Cywilnym[6][7], Orderem Świętych Maurycego i �?azarza V[7] i I klasy oraz Orderem Korony Włoch II klasy[8], a także tureckim Orderem Medżydów III klasy, austro-węgierskimi Orderem Franciszka Józefa II klasy[9] i Odznaką Honorową za Dzieła Sztuki i Umiejętności 9 lutego 1900[10], francuską Legią Honorową I i V klasy, rosyjskim Orderem Świętego Stanisława[7] oraz pruskim cywilnym Pour le Mérite[11].

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Giuseppe_Verdi