

The Love for Three Oranges [Dok. dźw.]
Miłość do trzech pomarańczy to opera w czterech aktach, libretto jest dziełem samego Prokofiewa i powstało na podstawie bajki Carla Gozziego. Prokofiew chciał by wartka i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcja cieszyła oko widza. Są tu nie tylko postaci rodem z komedii dell`arte, ale także tytułowe pomarańcze skrywające piękne księżniczki czy szczur porywający ukochaną."Miłość do trzech
pomarańczy" jest dla każdego teatru wielkim wyzwaniem, potrzeba prawie dwudziestu solistów, o chórach, tancerzach i statystach nie wspominając.Spektakl zrealizowany w 2005 roku w Amsterdam Muziektheater przez Laurenta Pelly i dyrygenta i Stéphane`a Deneve, który w wyśmienity sposób pokierował Rotterdam Philharmonic Orchestra.
Zobacz pełny opisOdpowiedzialność: | kompoz. Sergej Sergeevic Prokof`ev ; reż. Laurent Pelly ; wyk. Alain Vernhes, Martial Defontaine, François Le Roux, Serghei Khomov, Sandrine Piau, Anna Shafajinskaja, Sir Willard White ; dyryg. Stéphane Deneve ; Rotterdam Philharmonic Orchestra, Choir of De Nederlandse Opera. |
Adres wydawniczy: | [S. I.] : Opus Arte, 2006. |
Gatunek: | Opery. |
Nośnik: | Jednostronna płyta DVD. Ilość płyt: 2 Czas odtwarzania: 145 min. |
Obraz: | 16:9. |
Dodatki: | Cast Gallery & Illustrated synopsis ; Introduction including interviews with main members of the cast and the artistic team. |
Uwagi: | Polski tytuł "Miłość do trzech pomarańczy". |
Adnotacja: | Opery. |
Dźwięk: | Dolby Digital 5.1. Dialogi: napisy: angielskie, niemieckie, włoskie, francuskie, hiszpańskie, holenderskie. |
Skocz do: | Dodaj recenzje, komentarz |
Pozycja została zakupiona.
Notka biograficzna:

Prokof`ev, Sergej Sergeevic
Siergiej Siergiejewicz Prokofjew, ros. Серге?й Сергеевич Проко?фьев; ur. 11 kwietnia?/23 kwietnia 1891 w Soncowce k. Bachmutu, w Imperium Rosyjskim, zm. 5 marca 1953 w Moskwie, ZSRR – rosyjski radziecki kompozytor, pianista-wirtuoz oraz dyrygent, jeden z najważniejszych twórców awangardy pierwszej połowy XX w. Współtworzył różne nurty modernizmu, w tym futuryzm, ekspresjonizm, prymitywizm i neoklasycyzm uważany za inicjatora ostatniego z tych kierunków w I Symfonii D-dur „Klasycznej”, op. 25, 1917, zachowując przy tym oryginalność i idiomatyczność [>>]