Biblioteka Publiczna

Wysłany: 2008-09-04 19:07:39

Zacznę od tego, że zawsze bardzo ceniłem twórczość Roberta Zemeckisa. Aż do "Beowulfa".

Robert Zemeckis - obok Stevena Spielberga i Jamesa Camerona - jest największym magiem kina. W niemal każdym z jego obrazów widz może odczuć magię kina w najczystszej postaci, magię dzięki której każdy widz może poczuć się jak dziecko. Oprócz tego każdy z filmów ww. panów cechuje niezwykle wyśrubowany poziom techniczny - realizacji, scenografii, charakteryzacji, efektów specjalnych - animatronicznych i komputerowych.

Na nieszczęście dla widzów Zemeckis najwidoczniej zafascynował się modną ostatnimi laty techniką trójwymiarowej animacji komputerowej zwanej potoczniej pod skrótem CGI (od ang. Computer Generated Imagery, lub Computer Generated Imaging).

Największym zgrzytem w "Beowulfie" Zemeckisa jest nie tyle sama animacja - jest z pewnością bardzo ładna, momentami nawet piękna (choć jednak sztuczna i na dłuższą metę nie potrafiąca wykreować pożądanego efektu realności)- co efekty zastosowania technik motion capture i performance capture w stosunku do ludzi, ich mimiki, ruchów, gestykulacji, dynamiki.

Jeżeli cała przyroda i otoczenie wygląda zadowalająco, miejscami nawet niezwykle wręcz realistycznie - grafika jest wielowymiarowa, kusząca, kolorowa i klimatyczna - to ludzie są tylko zwykłymi sztywnymi cyfrowymi kukłami. Ta drętwota cyfrowych aktorów powoduje, że widzowi trudno zagłębić się, a tym bardziej brać na serio wykreowany świat herosów, troli, wiedźm itp.

Jeśli chodzi natomiast o samą fabułę i scenariusz to podobało mi się to nawet bardzo Panowie Neil Gaiman oraz Roger Avary spisali się na medal przekładając epicki poemat na współczesny język filmowy - dzięki ich zmianom i fabularnym cięciom udało się nie obedrzeć mitu z mitologiczno-edukacyjnych właściwości a równocześnie sprawić, że stał się on bardziej przyswajalnym dla przeciętnego widza. Wszelka symbolika, przesłanie, wieloznaczność, alegoryczność "Beowulfa" i jego postaci oraz zdarzeń, które rozgrywają się w duńskim królestwie zostały pięknie wyeksponowane oraz przeniesione w ramy baśni fantasy.
Uczłowieczono także samą postać legendarnego wojownika Beowulfa, który jest herosem obdarzonym nadprzyrodzoną siłą, ale jednocześnie jest także człowiekiem i waha się, popełnia błędy i widzi świat, w którym żyje, odchodzący w zapomnienie, smuci się, uzmysławiając sobie fakt, że wraz z nim kończy się pewna epoka. Wszystkie heroiczne i epickie dokonania Beo (jak kilkudniowy maraton pływacki z Breccą czy nawet walka ze smokiem) ukazane są jako zaczątki mitu, który będzie tworzył się wokół Beowulfa - potężnego człowieka, który z każdym kolejnym pokoleniem obrastał będzie coraz większą legendą, jego moce stawały się będą coraz większe, a czyny coraz bardziej wzniosłe i z każdym kolejnym romantycznym sercem przekazującym je dalej swoimi słowami, bardziej patetyczne i potężniejsze. Filmowy Beowulf zdaje sobie sprawę, że taki jego los i on sam - jako człowiek - zniknie w mrokach historii, zostanie po nim jedynie wyidealizowane wspomnienie, ale się z tym godzi. Nie ma innego wyjścia. Jest w tym pewna gorycz - względem perfidnej historii i sentyment do odchodzącej ery herosów. Podoba mi się taki zabieg scenariusza, bo nie ujmując nic samej historii trafia w swoje czasy, gdzie wszystko pędzi na złamanie karku, a człowiek coraz bardziej oddala się od człowieka. Podoba mi się, bo przy masie swoich subtelnych nawiązań do poematu w pewnym sensie ukazuje proces mitologizacji, który rządzi się swoimi prawami i nie zawsze musi być fair.