Biblioteka Publiczna

Między filmem a teatrem

Sztuka filmowa od początku swego istnienia była uzależniona od teatru. Pierwsze próby wysublimowania filmu, nadania mu cech i wymiarów sztuki miały ścisły związek ze sceną: tzw.: Film d`Art opierał sie na filmowaniu spektaklu teatralnego z nieruchomej kamery, ustawionej w jednym miejscu. Dialogi podawano w napisach, które musiały być nierzadko sążniste, skoro w ten sposób adaptowano całe sztuki, na przykłd

Króla Edypa Sofoklesa. Pierwszym narratorem w kinie, artystą, który odkrył, że film nie musi być filmowanym teatrem, a może - czy też powinien - upodabniać się bardziej do powieści, był David Wark Griffith. Od jego utworów film rozwijał się już nie jako sztuka "przyteatralna", lecz narracyjna. Co nie znaczy oczywiście, że związki ze sztuką-matką zostały zerwane. Jeszcze na początku lat 60. XX wieku Siegfried Kracauer z zapałem szukał sposobu oderwania X muzy od sztuki dramatu, proponując odejście w konstrukcji fabularnej filmu od struktury Arystotelesowskiej na rzecz otwartej kompozycji, w której tzw. wątek znaleziony, czyli przypadek, odgrywałby istotną rolę. I do dziś są nurty filmowe, fenomeny w postaci twórczości pewnych reżyserów czy konkretnych filmów, potwierdzające, że idea Kracauera jest żywa. Do dziś również wykłada się i studiuje w szkołach filmowych, scenariopisarskich zasady konstrukcji fabuły wyłożone w słynnej Poetyce Stagiryty. Trudno znaleźć branżowy podręcznik niezawierający bardziej lub mniej jawnych odniesień do tych zasad. Ponadto od początku istnienia sztuki filmowej zażyłość obu sztuk przejawia się w licznych ekranizacjach dzieł dramatycznych. Szekspir, jeden z królów teatru, jest być może na tym polu rekordzistą, czyli najczęściej filmowanym dramatopisarzem. Ale i w odwrotną stronę, od sztuki teatru ku filmowi, istnieje ożywiony ruch. (...) [fragment Wstępu]

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)