Adwokat : rozmowa o życiu w ciekawych czasach
Uważałem, uważam i będę uważał, że każdy człowiek znajdujący się w sytuacji podejrzanego czy oskarżonego ma prawo do obrony i obowiązkiem adwokata jest mu tę pomoc świadczyć, bez względu na charakter przestępstwa. Odmowa byłaby świadectwem tchórzostwa i złym przykładem dla młodszych kolegów. Adwokat nie powinien robić niczego, co zmniejszy jego szacunek do samego siebie.
Oznacza to stanowcze - mimo czyhających pokus - unikanie sytuacji dwuznacznych moralnie. Musi znać uczucie wstydu, by bez wstydu spojrzeć na siebie w lustrze. Gdyby mi przyszło żyć jeszcze raz, poszedłbym tą samą drogą. [Maciej Dubois]
Zobacz pełny opisOdpowiedzialność: | Maciej Dubois, Michał Komar. |
Seria: | Literatura Faktu PWN; Na Dwa Głosy |
Hasła: | Dubois, Maciej (1933- ) Adwokaci - Polska - 20-21 w. Wywiady |
Adres wydawniczy: | Warszawa : Wydawnictwo Naukowe PWN, cop. 2012. |
Opis fizyczny: | 285, [2] s. : il. ; 25 cm. |
Uwagi: | Indeks. |
Powiązane zestawienia: | Publicystyka i reportaż polski |
Skocz do: | Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki |
Dodaj recenzje, komentarz |
Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)
Notka biograficzna:
Dubois, Maciej
Maciej Jerzy Dubois ur. 4 czerwca 1933 w Warszawie, zm. 17 maja 2016 tamże – polski adwokat. W 1951 ukończył Liceum Ogólnokształcące im. T. Rejtana w Warszawie. W 1955 ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1953 do 1956 był starszym radcą w Urzędzie Rady Ministrów, pracownikiem Biura Skarg i Zażaleń. Od 1956 należał do PZPR. Od 1956 do 1958 dyrektor Biura Zrzeszenia Prawników Polskich. Od 1958 aplikacja adwokacka. Do 1990 był adwokatem w Zespole Adwokackim, w latach 1990–1995 wspólnikiem w Adwokackiej Spółce Cywilnej, a od 1995 we własnej kancelarii adwokackiej. [>>]