Biblioteka Publiczna

Mimo wszystko

Autor: Sawicka, Monika M.

   Notka biograficzna  

Przeczytaj o miłości, która rani, ale bez której nie można żyć. Przeczytaj opowieść o przyjaźni, która pomaga przetrwać ból miłości i dodaje sił. Przeczytaj opowieść o tym, jak ważny dla człowieka jest Przyjaciel.

Książki Moniki Sawickiej są jak spotkania z dobrą przyjaciółką, która wysłucha, pocieszy, przyniesie otuchę i pomoże ponieść

największe nawet ciężary.

Miłość potrafi głęboko zranić i zniknąć na zawsze. Jak żyć w świecie bez miłości? Schować się przed ludźmi? Przestać jeść i pić? Nie dbać o siebie? W kim szukać oparcia, gdy miłość przestaje być najważniejsza?

Ukochany Natalii wypowiada pod jej adresem wiele gorzkich słów. Chce "przerwy", która pozwoli mu zobaczyć, czy ich związek ma szansę przetrwać. Przez kolejnych dziesięć dni nie mają się ze sobą kontaktować. Tymczasem Natalia wyjeżdża w Tatry ze swoją przyjaciółką. Spotkani tam ludzie zmienią dotychczasowe życie kobiet nie do poznania.

Mimo wszystko pokazuje, że człowiek jest w stanie znieść więcej, niż mu się wydaje. Że dzięki wsparciu przyjaciół może pokonać wszystkie przeszkody, nawet te, które wydają się nie do pokonania. Historia dwóch przyjaciółek wzrusza i bawi do łez, skłania do refleksji, daje nadzieję na lepsze jutro i pozwala dostrzec, to co w życiu jest najważniejsze.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Sawicka, Monika M

Wzrost: 162 cm w porywach do 170, w zależności od wysokości obcasa. Podejrzewam, że na starość się skurczę do 158 cm.Szpilki w tym wieku wykluczam. Waga: aż mnie korci, żeby napisać: ciężka. Jestem spokojna o swoją przyszłość w przypadku wojny- zapasy tkanki tłuszczowej spokojnie pozwolą mi przetrwać najcięższe chwile. Wymiary: 90x 60x 90. Oczywiście tylko w marzeniach. Generalnie jednak jestem dość proporcjonalna. A czasami nawet bardzo. Oczy: krowie. Nie ukrywam, że oczy się Panu Bogu najlepiej udały- ogromne, niebiesko-szare, a jak się wkurzę to są stalowe. Rzęsy [>>] też niezłe - jak je umaluję to sięgają do dolnej linii brwi. Usta- nie wyglądam jak Angelina Joli, ale źle nie jest. W sam raz. Rysy twarzy- regularne, choć “zrobiłabym ” sobie efektowne kości policzkowe. Znaki szczególne - tatuaż w pewnym miejscu, do którego dostęp mają tylko wybrańcy. Konkretnie jeden. Włosy- własne. Naturalny kolor - ciemny blond. Decyzją własną jasny blond z dodatkami. Długość- odpowiednia. Podsumowanie: jaką mnie Panie Boże stworzyłeś, taką mnie masz. Ewentualne reklamacje do Św. Piotra lub moich Rodziców. Silna wewnętrzna potrzeba pchnęła mnie do wzbogacenia się o nowy obrazek. Piękny.

Źródło: https://lubimyczytac.pl/autor/19580/monika-sawicka

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: