O świecie pustych kościołów, o tym, dlaczego Chrystus nie zszedł z krzyża, po co biskupowi niewierzący, jak nie zmilitaryzować chrześcijaństwa i dlaczego w Kościele częściej rozmawia się o ciele niż o duchu?
W rozmowach z wyjątkową postacią polskiego Kościoła - arcybiskupem Józefem Życińskim, autorka porusza
wiele ważnych wątków dotyczących współczesności i religii. Rozmawiają m.in. o feminizmie, o in vitro, eutanazji, strachu, przyjaźni i samotności. Książka, która pozwala usłyszeć głos autorytetu. Nowe wydanie, uzupełnione o pasjonującą opowieść o Arcybiskupie. Społeczeństwo bez wielkich ideałów, w którym ludzie żują gumę i wymieniają się ploteczkami, może istnieć, ale ja się boję takiego świata. Świat musi mieć sens. [abp Józef Życiński]
Polski duchowny katolicki, filozof nauki, teolog i publicysta.
W latach 1966-1972 odbywał studia filozoficzno-teologiczne na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie uwieńczone magisterium-licencjatem z teologii oraz zdobywał formację kapłańską w Wyższym Częstochowskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Święceń prezbiteriatu udzielił mu 21 maja 1972 w katedrze św. Rodziny w Częstochowie tamtejszy biskup diecezjalny Stefan Bareła. Od 1974 kontynuował studia na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie, uzyskując w 1976 doktorat z teologii na podstawie dysertacji Zagadnienia filozoficznych [>>] implikacji fizykalnych ujęć stanu szczególnego modeli kosmologicznych. Na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie otrzymał w 1977 magisterium z filozofii chrześcijańskiej, a w 1978 po przedłożeniu pracy Filozoficzne aspekty kosmologicznej osobliwości początkowej doktorat z filozofii. Odbył studia na Katolickim Uniwersytecie Ameryki w Waszyngtonie oraz na Uniwersytecie Katolickim w Louvain. W 1980 na podstawie rozprawy "Prostota i dyskonfirmowalność jako kryteria heurystyczne w kosmologii relatywistycznej" uzyskał na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie habilitację w zakresie filozofii nauki. W 1981 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1988 profesora zwyczajnego filozofii. W latach 1974-1978 pełnił funkcję prefekta, a w latach 1979–1983 prefekta studiów w Wyższym Częstochowskim Seminarium Duchownym w Krakowie. W seminarium prowadził wykłady m. in. z filozofii przyrody i filozofii nauki. Wykładał również historię filozofii w Instytucie Teologicznym w Częstochowie. W latach 1974-1978 był kolejno asystentem, adiunktem i starszym asystentem na Papieskim Wydziale Teologicznym od 1981 Papieskiej Akademii Teologicznej. W 1980 założył Katedrę Logiki i Metodologii Papieskiego Wydziału Teologicznego w Krakowie, którą kierował do 1997. W latach 1982-1985 sprawował urząd prodziekana, zaś w latach 1988-1990 dziekana Wydziału Filozoficznego tejże uczelni. W 1988 został profesorem Papieskiej Akademii Teologicznej. Był członkiem Ośrodka Badań Interdyscyplinarnych, działającego na tej uczelni. Od 1998 do 2011 pełnił funkcję kierownika Katedry Relacji między Nauką a Wiarą na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Prowadził gościnne wykłady w kraju i za granicą. Brał udział w krajowych i zagranicznych sympozjach na temat filozofii nauk szczegółowych przyrodniczych i nauk o języku, filozofii Boga, a także refleksji nad człowiekiem i społeczeństwem. Jego zainteresowania naukowe dotyczyły: naturalizmu metodologicznego, teizmu ewolucjonistycznego, filozofii procesu, pola racjonalności, matematyczności przyrody, emergencji i ewolucjonizmu. Zajmował się również współczesną integracją europejską oraz stosunkiem Kościoła rzymskokatolickiego do Unii Europejskiej. Napisał ponad 50 książek i ok. 350 artykułów dotyczących problematyki filozofii oraz dialogu chrześcijaństwa z myślą współczesną. Publikował w krajowych i zagranicznych czasopismach specjalistycznych. Zainicjował wydawanie serii zeszytów "Zagadnienia Filozoficzne w Nauce" Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie i jej angielskiej edycji "Philosophy in Science" Papieska Akademia Teologiczna w Krakowie, Obserwatorium Watykańskie i Uniwersytet w Tucson, a także serii wydawniczej "Philosophy in Science Library" Obserwatorium Watykańskie. Był członkiem: Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki w Salzburgu, Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych w Moskwie, Komisji Biologii Ewolucyjnej i Teoretycznej Polskiej Akademii Nauk oraz Komisji Filozoficznej Polskiej Akademii Nauk. Należał także do Rady Naukowej Fundacji Johna Templetona, przyznającej Nagrodę Templetona.
Postanowieniem prezydenta RP Bronisława Komorowskiego z 17 lutego 2011 "za wybitne zasługi w działalności duszpasterskiej oraz osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej, za chrześcijańskie świadectwo humanizmu i tolerancji" został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 otrzymał Złoty Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis". W 1997 zostało mu nadane honorowe obywatelstwo Tarnowa. Otrzymał tytuł doctora honoris causa: Akademii Rolniczej w Lublinie 2004, Uniwersytetu Jagiellońskiego 2005 oraz Akademii Medycznej w Lublinie 2007. W 2004 został laureatem Nagrody im. Księdza Idziego Radziszewskiego. Został także uhonorowany: nagrodą Fenomeny „Przekroju" 2004, Medalem Świętego Jerzego "Tygodnika Powszechnego" 2005 i tytułem Człowieka Roku "Gazety Wyborczej" 2007.
Logowań na konto: 408219
