STATYSTYKI
Logowań: 5361112
W tym dziÅ›: 151
Zamówienia: 695
Przypisany awatar: 3381
Wysłanych SMSów: 324602
Karty z QRCode: 19744
Wypożyczenia ebooków: 16611
Wypożyczenia e-kmow: 3902
Wypożyczenia e-prasa: 10094
Schowki (Å‚Ä…cznie): 159344
Największy schowek: 13165
KorzystajÄ…cych z nich: 9954
Czytelnicy zapisani dzięki usłudze video zapis: 1355
OczekujÄ…cych na zapis: 0
Przewieźliśmy pozycji: 198205
Aplikacja moblina
e-Biblioteka MATEUSZ2
Logowań na konto: 458282
Prolongat pozycji: 126985
Przeszukań po kodzie: 5023
Pokój kołysanek
Ta historia ma swoje korzenie w rzeczywistości. Wszystko zaczęło się w 2005 roku, kiedy David Deutchman, emerytowany nauczyciel rozpoczął rehabilitację w jednym ze szpitali w Atlancie. Pewnego dnia, po skończonych zabiegach, zatrzymał się na oddziale dziecięcym i stanął za szybą, która oddzielała go od noworodków. Nie mógł oderwać wzroku od maluchów, aż w końcu zapytał pielęgniarkę,
czy dla osoby w jego wieku nie znalazłby się w szpitalu jakiś wolontariat. Wtedy też po raz pierwszy wziął na ręce malucha, który zanosił się płaczem i trudno było go uspokoić. Dziecko, głaskane i przytulane przez przypadkowego człowieka, zasnęło w końcu w jego ramionach. David został zatrudniony w szpitalu jako profesjonalny "przytulacz" noworodków, które z różnych powodów nie mogły wrócić do domu. I robi to nadal, nieprzerwanie od dwunastu lat...
Pokój kołysanek jest inspirowany tą właśnie historią.
Joachim ma osiemdziesiąt pięć lat i pracuje w jednym ze szpitali położniczych jako wolontariusz. Pomaga wcześniakom przetrwać najtrudniejsze chwile, tuląc, głaszcząc i opowiadając im historie swojego życia. Najczęściej pojawia się w nich jego największa miłość, którą zawiódł bardziej niż siebie samego.
Joachim i Helena, Marysia i Maria, Marta i jej mąż, który nie radzi sobie z rzeczywistością - wszyscy oni w "pokoju kołysanek" będą szukać odpowiedzi na pytania, czy można odzyskać stracone marzenia i oswoić tęsknotę za tym, co było? Co w życiu jest najważniejsze i jak cenne potrafią być wspomnienia? Czy miłość ma wiek? Czy kiedykolwiek się kończy? Dwadzieścia cztery dni grudnia mogą zmienić wszystko. A cudem nie zawsze jest prezent pod choinką.
| Odpowiedzialność: | Natasza Socha. |
| Seria: | Książki / Edipresse |
| Hasła: | Szpitale Małżeństwo Wolontariusze Powieść obyczajowa Literatura polska |
| Adres wydawniczy: | Warszawa : Edipresse Polska, copyright 2018. |
| Opis fizyczny: | 303, [1] strona ; 22 cm. |
| Uwagi: | Na okładce: Wobec chaosu świata, tylko miłość jest czymś pewnym. |
| Forma gatunek: | Książki. Proza. |
| Powiązane zestawienia: | Powieść i opowiadanie obyczajowe |
| Skocz do: | Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki |
| Dodaj recenzje, komentarz |
Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)
Wyp. nr 38
ul. Konarskiego Stanisława 6
Wyp. nr 113
ul. Powstańców Śląskich 108a
Wyp. nr 114
ul. Powstańców Śląskich 17
Sygnatura: 821-3 pol.
Numer inw.: 69749
Pozycja wypożyczona
termin minÄ…Å‚: 2024-11-22
Lista rezerwacji: 038741
1
Wyp. nr 141
ul. Batalionów Chłopskich 87
Wyp. nr 143
ul. Sternicza 98
Inne wydania tej pozycji w zbiorach biblioteki:
Notka biograficzna:
Socha, Natasza
Natasza Socha urodziła się w 1973 roku. Jest dziennikarką, felietonistką, pisarką, a także malarką i ilustratorką. Przez większość swojego życia związana jest z Poznaniem. Jest absolwentką dziennikarstwa i nauk politycznych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Przez wiele lat pracowała jako dziennikarka. Obecnie swój czas dzieli między Poznań a małą wieś pod Akwizgranem w Niemczech, gdzie znajduje inspirację do pisania. Jest mamą dwójki dzieci i miłośniczką zwierząt: jej rodzina opiekuje się psem, obserwuje borsuki i myszołowy. Zadebiutowała powieścią pod tytułem [>>]
Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki:
Nowości z działu Obyczajowa:
Mija
Posty: 770
Wysłany: 2020-01-27 18:46:27
Kolejna ciepła i wzruszająca historia od Nataszy Sochy.
Historia, która uczy jak ważna w życiu jest obecność drugiego człowieka.
I która udowadnia, że góra z górą się nie zejdzie, ale człowiek z człowiekiem już tak, nawet po kilkudziesięciu latach...