Życie to wojna prowadzona każdego dnia jest ostatnią pozycją z serii książek Oriany Fallaci opublikowanych po jej śmierci w 2006 roku.
W czasie II wojny światowej autorka mimo bardzo młodego wieku brała czynny udział w walce włoskiego ruchu oporu. W latach 50. była jednym z najbardziej znanych dziennikarzy i korespondentów wojennych. I chociaż całe życie deklarowała swoją
niechęć do wszystkich wojen, to duża część jej dziennikarskiej i literackiej działalności była poszukiwaniem motywacji, które popychają ludzi do walki między sobą. Fallaci relacjonowała największe zbrojne konflikty drugiej połowy XX wieku, których była świadkiem: węgierskie powstanie w 1956 roku, zamieszki na tle rasowym w Detroit, długa wojna w Wietnamie, brutalne represje przeciw studentom protestującym w stolicy Meksyku. Potem walka Palestyńczyków z Izraelem, wojna między Indiami i Pakistanem w 1971 roku, Liban, pierwsza wojna w Zatoce Perskiej.
Książka jest nie tylko zbiorem najważniejszych korespondencji wojennych, jest również zapisem zmagań autorki z przeciwnościami losu i dramatami osobistymi: trudnej miłości do Alekosa Panagulisa i jego tragicznej śmierci, walki z rakiem, z którym ostatecznie przegrywa.
Oriana Fallaci ur. 29 czerwca 1929 we Florencji, zm. 15 września 2006 tamże – włoska dziennikarka i pisarka, autorka szeroko rozpowszechnionych wywiadów, jedna z najbardziej znanych dziennikarek XX wieku. W ostatnich latach życia zainteresowanie jej osobą ponownie wzrosło za sprawą przedstawianej przez nią radykalnej krytyki islamu, przede wszystkim współczesnego. W czasie II wojny światowej działała w Giustizia e Libertà – włoskim antyfaszystowskim ruchu oporu. Karierę dziennikarską rozpoczęła w 1950, kiedy to została korespondentką włoskiej gazety. Od 1967 pracowała [>>] jako korespondentka wojenna w Wietnamie, następnie w czasie wojny pakistańsko-indyjskiej, na Bliskim Wschodzie i w Południowej Afryce, pisząc dla wielu znanych gazet.
Przeprowadziła wywiady z postaciami takimi jak Henry Kissinger, szach Iranu, ajatollah Chomeini, Willy Brandt, Deng Xiaoping, Ariel Szaron, Lech Wałęsa, pułkownik Muammar al-Kadafi, Federico Fellini, Sammy Davis Jr, Zulfikar Ali Bhutto, Nguyễn Cao Kỳ, Jasir Arafat, Indira Gandhi, Alexandros Panagoulis, arcybiskup Makarios III, Golda Meir, Nguyễn V?n Thiệu, Haile Selassie i Sean Connery.
Fallaci była autorką również książek i esejów dotyczących bieżących wydarzeń. Po zamachach na Światowe Centrum Handlu 11 września 2001 podjęła kwestię stosunków między Zachodem a światem muzułmańskim, wyrażając opinie o zagrożeniach, jakie według niej niesie ze sobą islam, który uznawała za religię z natury swej wyjątkowo agresywną, niebezpieczną i reakcyjną. Odrzucała tezy o istnieniu umiarkowanego islamu, uznając dialog Zachodu ze społecznościami muzułmańskimi za niemożliwy. Występowała przeciw środowiskom imigranckim w Europie, uznając je za nieasymilowalne.
Główne tezy podnoszone przez Fallaci:
europejska „polityka wielokulturowości” poniosła porażkę, ponieważ imigranci nie asymilują się i nie przyjmują „wartości europejskich” jak oczekiwano, a wprost przeciwnie, gardzą nimi i wyrażają otwarcie wrogość wobec cywilizacji zachodniej,
politycy tolerują skrajnie rasistowskie i agresywne wypowiedzi liderów niektórych zachodnioeuropejskich wspólnot islamskich, nawołujących otwarcie m.in. do zabijania nie-muzułmanów,
elity stosują politykę przemilczania oraz ignorowania przypadków wdrażania tych postulatów w życie morderstwa Pima Fortuyna – którego zamordował lewicowy ekstremista, nie będący jednak muzułmaninem i Theo van Gogha,
zachodnie elity intelektualne, zwłaszcza lewicowe, są otwarcie antychrześcijańskie i równocześnie otwarcie proislamskie, pomimo skrajnie brutalnych metod rejestrowane kamerą podrzynanie gardeł, rozstrzelania, obcinanie głów piłą, bomby stosowanych przez radykalnych islamistów,
politycy europejscy w imię politycznej poprawności i wielokulturowości tolerują praktyki w sposób ewidentny sprzeczne z „wartościami europejskimi” – np. dyskryminację kobiet żon muzułmanów czy infibulację usunięcie łechtaczki połączone ze zszyciem warg sromowych dziewczynek, przemilczając je lub nazywając eufemistycznie „odmiennymi wzorcami kulturowymi”,
tzw. umiarkowany islam de facto nie istnieje, gdyż jest sprzeczny z nakazami Koranu, jego interpretacjami oraz stanowiskiem wielu islamskich liderów religijnych – czego wedle niej dowodzi wrogość prezentowana przez liderów religijnych wobec tzw. „umiarkowanych muzułmanów”,
zachodnie media fałszują rzeczywistość unikając mówienia o „terroryzmie islamskim” czy wręcz negując jego istnienie pomimo otwartego wsparcia udzielanego terrorystom przez wielu islamskich liderów politycznych i religijnych,
Fallaci utrzymywała też, że bierność i pasywność jaką wykazywać mają europejskie elity wobec islamskiego ekstremizmu jest podobna do tej, jaką wykazywały wobec zbrodni niemieckich nazistów w 30. i 40. latach XX wieku.
Tego rodzaju sądy zawarła w książkach Wściekłość i duma napisana w oparciu o mający charakter pamfletu kilkustronicowy artykuł pod tym samym tytułem, opublikowany w najpoczytniejszej włoskiej gazecie Corriere della Sera, Siła rozumu, jak również kończący swego rodzaju trylogię Wywiad z samą sobą. Apokalipsa. Jako autorka jest ostro krytykowana przez różne organizacje antyrasistowskie i islamskie. Polemizowało z nią również wielu uznawanych za wybitnych włoskich dziennikarzy i pisarzy, jak Tiziano Terzani czy laureat literackiej Nagrody Nobla Dario Fo, jak również osoby publiczne w innych krajach. Ryszard Kapuściński, który utożsamiał się z wizją dziennikarstwa prezentowaną przez Terzaniego, w 2006 roku na uroczystości otwarcia Biblioteca Europea w Rzymie, powiedział: „Każde z nich reprezentowało inny stosunek do świata. Ten świat wielokulturowy Orianę Fallaci przerażał. Nie wiedziała jak się odnaleźć w tym świecie, który znała, wielokulturowym. Ponieważ widziała jedyne wyjście z tego wszystkiego – rozdzielić. Tiziano Terzani był odwrotnego zdania. Uważał, że jedynym wyjściem z tej sytuacji jest zbliżyć się, zrozumieć, próbować się porozumieć.”
Była regularnie oskarżana, głównie przez środowiska lewicowe i muzułmańskie o szerzenie rasizmu, szczególnie o propagowanie wrogości do Arabów, oraz portretowana jako tuba propagandowa skrajnej prawicy. Najradykalniejsi z krytyków porównywali jej książki do Mein Kampf. Inni uznawali ją natomiast za wnikliwą obserwatorkę rzeczywistości, czy wręcz jedną z najwybitniejszych dziennikarek XX wieku.
25 maja 2005 sędzia śledczy we Włoszech zdecydował o ściganiu Oriany Fallaci za obrazę islamu po wniesieniu przeciwko niej pozwu przez przewodniczącego Związku Muzułmanów Włoch Adela Smitha.
27 września 2005 podjął ją na prywatnej audiencji w Castel Gandolfo papież Benedykt XVI. Swój światopogląd określała jako chrześcijański ateizm, równocześnie deklarując uznanie dla ówczesnej głowy Kościoła rzymskokatolickiego, w szczególności podziw dla jego eseju z 2004, Jeżeli Europa nienawidzi samej siebie. Jana Pawła II krytykowała za postawę dialogu względem islamu.
Występowała także przeciwko ruchowi alterglobalistycznemu czy aktywizmowi gejowskiemu, zarzucając im powierzchowność, snobizm oraz czysto polityczne pobudki.
12 kwietnia 2002 opublikowała esej, w którym gwałtownie zaatakowała uczestników protestów antyizraelskich po wybuchu drugiej intifady. Zrównała przy tym radykalną krytykę Izraela z antysemityzmem, co przez większość adresatów tych oskarżeń zostało uznane za demagogię.
Teorie konfliktu prezentowane przez nią były zarówno przez jej zwolenników jak i krytyków przyrównywane z teorią zderzenia cywilizacji Samuela Huntingtona. Ci drudzy ukuli nawet deprecjonujące określenie „huntingtonizm dla ubogich”.
W ostatnich latach życia mieszkała w Nowym Jorku; ciężko chorowała na raka płuca. Zmarła 15 września 2006 w rodzinnej Florencji, gdzie przeprowadziła się na krótko przed śmiercią 4 września 2006.
Logowań na konto: 404958
