Biblioteka Publiczna

Rozmowy ze zwierzętami

Tytuł oryginału: "Er redete mit dem Vieh, den Vögeln und den Fischen, ".

Autor: Lorenz, Konrad

   Notka biograficzna  

Co potrafi zrobić mała kapucynka po bohaterskim uwolnieniu się z klatki? W jaki sposób kawki wybierają partnerów i okazują sobie miłość? Czy istnieją chomiki, które nie gryzą i nie wspinają się na meble?

Konrad Lorenz nie tylko bacznie obserwował swoich ulubieńców - kapucynkę Glorię, gąsiora Martina czy kawkę Czok - lecz także próbował ich wychowywać i nawiązać z

nimi kontakt. Stopniowo uczył się ich zachowań, a potem dostrzegał najdrobniejszą zmianę w ruchach owadów, ptasich trelach czy ubarwieniu ryb.

"Rozmowy. " to swoisty raport z kilkunastoletnich, codziennych badań nad zwyczajami zwierząt, przeprowadzonych przez autora w jego gospodarstwie w Altenbergu. Zabawne i pełne serdeczności anegdoty połączone z popularnonaukowym opisem zachowań domowych (choć to nie takie oczywiste) pupili stanowią barwną lekturę dla wszystkich wielbicieli zwierząt.

Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):

(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)

Lorenz, Konrad

Był profesorem wiedeńskiego uniwersytetu w latach 1928–1935 i profesorem psychologii na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu. W 1941 roku wstąpił do armii niemieckiej. Pełnił początkowo służbę medyczną, m.in. w neurologiczno-psychiatrycznym szpitalu w Poznaniu. W latach 1942–1948 był rosyjskim jeńcem wojennym według innych źródeł w 1944 roku[potrzebny przypis]. Wiosną 1942 roku został wysłany na front wschodni, pod Witebsk, a dwa miesiące później trafił do niewoli rosyjskiej zob. front wschodni, czerwiec–grudzień 1944. Był lekarzem w Chalturin, gdzie zajmował się [>>] głównie przypadkami neuropatii „field polyneuritis”, a następnie był lekarzem w kilku kolejnych obozach w Armenii wspominał później zaobserwowane tam uderzające podobieństwo między psychologicznymi skutkami nazizmu i edukacji marksistowskiej, co uświadomiło mu czym jest indoktrynacja. Wrócił do Austrii w lutym 1948 roku. Początkowo pracował w „Biologische Station Wilhelminenberg”, którą prowadzili Otto König i Wilhelm Marinelli, a następnie w małej stacji badawczej w Altenberg, sfinansowanej przez Austriacką Akademię Nauk z dotacji J.B. Priestley’a. Otrzymywał propozycje zatrudnienia poza Austrią, m.in. w Oksfordzie, które odrzucił, gdy w 1950 roku Towarzystwo Maxa Plancka założyło dla niego w Buldern centrum badawcze psychologii behawioralnej, nazywane „instytutem Lorenza”. W 1958 roku Lorenz przeniósł się do Instytutu Psychologii Behawioralnej im. Maxa Plancka w Seewiesen. W 1963 opublikował swoją najbardziej znaną książkę Das sogenannte Böse Tak zwane zło, w której broni swojej hipotezy spiętrzenia popędów. W 1973 roku ustępuje z Instytutu Maxa Plancka, ale kontynuuje badania i publikacje w Austrii. Inny znany tekst Lorenza to Pierścień Króla Salomona. Za odkrycia w sferze wzorców zachowań indywidualnych i społecznych Lorenz otrzymuje Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny, wspólnie z Niko Tinbergenem i Karlem von Frischem[1]. Konrad Lorenz po prawej i Nikolaas Tinbergen 1978 Lorenz był przyjacielem i studentem angielskiego biologa Juliana Huxleya wnuka Thomasa Huxleya. W ostatnich latach życia Lorenz wspierał austriacką Partię Zielonych, stając się jej symbolem – aktywnie zwalczał projekt zbudowania wielkiej elektrowni wodnej na Dunaju, w pobliżu Hainburg an der Donau, która zagrażała zniszczeniem terenów nadrzecznych wokół miejsca budowy – należących do Parku Narodowego Donau-Auen. Był jednym z najbardziej prominentnych obrońców środowiska naturalnego. Spuścizną Lorenza jest wiele artykułów opublikowanych, w większości po niemiecku, w czasopismach naukowych. Najbardziej znane są jego książki popularne najważniejsze to Tak zwane zło i Opowiadania o zwierzętach, z których wiele zostało przetłumaczonych na język polski. Za swój dorobek został w 1983 roku doceniony honorowym doktoratem uniwersytetu w Salzburgu. W roku 2015 pośmiertnie pozbawiono go tego wyróżnienia ze względu na nazistowską przeszłość w 1938 roku Lorenz złożył wniosek o przyjęcie do NSDAP.

Źródło: pl.wikipedia.org

---

Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki: