Biblioteka Publiczna

Wielką awersję ma autorka do restauracji. Opis zaplecza, rodzaju produktów i brudu zniechęca do jedzenia na mieście i cud prawdziwy, że klienci nie chorują na tyfus, czy chociażby dolegliwości żołądkowe. Z podobną przesadą opisani są bohaterowie tej książki. Jeśli jeszcze do przełknięcia jest charakter samego mordercy, to już jego syn to sama psychologiczna sprzeczność. Brudas i abnegat, syn bogatego ojca pracuje po 16 godzin na dobę, bo kocha być kucharzem - a to co robi to krojenie warzyw w urągających higienie warunkach i będąc poniżany przez szefa. Jednocześnie trzyma się tej pracy kurczowo i pedantycznie czyści swoje stanowisko pracy. Podobne sprzeczności w innych bohaterach, np. matce mordercy. Nie klei się to wszystko. Na plus opisy włoskich miasteczek.

Pocałuj żabę a zmieni się w księcia. Polub zwierzaka, a książę już na progu. Szkoda, że urocza książeczka powiela stereotyp. Zwierzęta jakby nie były same dla siebie, a jako cel do znalezienia tzw. drugiej połowy.
A początek zapowiadał się uroczo. Charaktery i zachowania kotów uchwycone doskonale, a i humoru nie brakowało. Tylko ten dość sztywny romans...

Od ilu to latt?

U jednej z postaci na ścianie wisi tryptyk - rozłożony daje trzy obrazy, złożony - tylko jeden. I tak skonstruowana jest ta powieść. Trzy główne postacie wydają się kimś innym nim naprawdę się okażą. Kto jest mordercą czytelnik dowiaduje się już w połowie książki, ale czy na pewno ? Momentami wątpi, czasem wierzy. Sporo brutalnych opisów więziennych, sposób mordercy też dość ekscentryczny, jeśli nie obrzydliwy, ale czyta się angażując emocję, mimo, że wiadomo, jak się kończą amerykańskie thrillery. Tym razem czytelnik czeka na sprawiedliwą karę. Czy ją dostaje ? Chyba wolałby bardziej spektakularną.

....ale to jest dobre!!!

Gangsterzy, byli żołnierze, Pustynna Burza, beretta - czyli tematy kompletnie dla mnie nieinteresujące. Przeczytałam, bo w oryginale. Doceniam znajomość tematu w sprawie prowadzenia śledztwa. Wstawki rodzinne jakoś tak na siłę. Wznowione po 20 latach śledztwo prowadzi do lawiny zdarzeń, ale dopiero pod sam koniec książki. I doprawdy nie rozumiem, po co ta końcowa jatka, jeśli przestępstwo było początkowo o wiele mniejszej wagi. Dla zainteresowanych takimi tematami.

Bohaterowie mierzą się z jednym z największych ludzkich leków - nagłą chorobą bliskiej osoby. Cały ich świat zawala się w jednej chwili, a jednocześnie trzeba przecież żyć dalej...
To niełatwa, poruszająca lektura, podczas której nie sposób nie myśleć - co by było gdyby?
Brawa dla Autorki za pokazanie siły , którą daje miłość i obecność drugiego człowieka obok.

Jak zwykle u Jimenez jest romantycznie i wzruszająco - dwoje poturbowanych przez los ludzi dosłownie wpada na siebie na szpitalnym korytarzu, a potem on postanawia pomóc jej bratu, a ona zgadza się grać jego dziewczynę na rodzinnej imprezie.
Opisana tu historia choroby brata bohaterki jest wzięta z życia samej autorki i właściwie może się przydarzyć każdemu z nas.
To czyni tę opowieść jeszcze bardziej przejmującą!

Przykład na to, jak można przedobrzyć. Ta książka to gotowy scenariusz na film dla niespokojnych nastolatków. Bójek, strzelanin i pościgów po stromych ulicach San Francisco co niemiara. I czegóż jeszcze tu nie ma: jest kontynuacja tajemnic ojca Coltera i jego obsesji na temat pewnej firmy i jest wątek zaginionej dziewczyny, potraktowany zresztą wyjątkowo byle jak, jest zagrożona rodzina, tajemnicza wszystko mogąca ekipa, handel narkotykami i handel ludźmi, i stary dokument i jeszcze wiele innych wątków. Uff, za dużo tego.
I jest tajemnicza sprawa jakiejś Nity, która pojawia się ni stąd ni zowąd w dwóch zdaniach w rozdziale 52 i natychmiast znika na zawsze. Wygląda na to, że pomiędzy rozdziałem 51 i 52 powinien być jeszcze jeden. Sam autor nie panował nad nadmiernym materiałem ?

witam
przykro mi o tym pisać ale popełniliście błąd wpisując ten plik do tytułu Moherfucker .
jest to zupełnie inna książka.
pozdrawiam
Leszek
51125

Dałaby się skrócić o kilkadziesiąt stron bez szkody dla treści. Czynienie z Zoe neurotyczki wcale nie przybliża jej postaci czytelnikowi, wręcz przeciwnie, bo brzmi jakoś fałszywie. W tym tomie sprawa Roda Glovera , który mniej czy bardziej marginalnie pojawiał się we wcześniejszych tomach, staje się poniekąd głównym wątkiem. Drugi sprawca dobrze ukryty przez autora.
W sumie trudno tę książkę nazwać wartościową pozycją, ale jak na bezpretensjonalną rozrywkę - w sam raz.

9 czerwca 2025.
Uwaga dla przyszłych rezerwujących:
Cos z tą pozycją jest nie tak w systemie biblioteki. Od paru miesięcy "świeci" mi się na zielono, ale nie mogę jej odebrać, Chciałam wypożyczyć ebooka, a system wskazuje odbiór w czytelni. Czasem komunikat się zmienia na inny, ale pozycja tak czy inaczej nie jest dostępna.

Czyta się gładko, wszystko według schematu, włącznie z ostatnią i przedostatnią ofiarą - tak jest w 90 % takich thrillerów "z taśmy". Mimo tego nie narzekam - na zasadzie Pana Jowialskiego "znacie, to posłuchajcie".

Żałuję, że ten film powstał, bo Maximus może być tylko jeden!
Nie pomogły efekty specjalne, rozmach, a już na pewno nie brutalność i ociekające krwią ujęcia.
Oglądasz i zapominasz...

Nie da się nie polubić trzech głównych bohaterek, które po wielkiej stracie, zamieszkały w jednym domu. Na szczęście nie porzuciły swoich marzeń, a los dla najmłodszej z nich przygotował niespodziankę rodem z komedii romantycznej.
Nie mogę napisać za wiele, by za dużo nie zdradzić, ale tej historii naprawdę trudno się oprzeć!

Super książka polecam

Trochę historyczna, bardziej jednak bajkowa. Przewrotny pomysł z zamianą, czy raczej rodzajem przepołowienia. Wyobraźnia autora dla której "sky is the limit", skąd tam się wzięły węże i to jeszcze z sercem, diabły zmieniające postać i rodzony brat Behemota z całkiem innej powieści, czyli kogutokot, Kocmołuch wiem tylko ich twórca. Dla czytelnika czysta satysfakcja czytania i żadne próby zgadywania co będzie dalej nie działają. Do tego posłowie dr Arkadiusza .S. Więcha. które sprawy uładza. Warto przeczytać i znać tę uhonorowaną Nagrodą Literacką Nike.

To nie są żadne "odgrzewane kotlety" tylko całkiem nowe dłuższe i krótsze opowiadania. To, że King umie pisać, to wiadomo. Że czasem przynudza też. Wielkich zaskoczeń nie ma. No, może tylko w opowiadaniu "Piąty krok" i "Willie Popapraniec". Nie brak makabrycznego humoru w opowiadaniu "Laurie", a że jest z psem w jednej z głównych i bardzo pozytywnych ról - tym lepiej. "Grz tniki" mogłyby być krótsze, bo niemal od początku wiadomo co się kryje w wózku.
A do Pana Tłumacza: "przed laty" ale "sprzed lat". Nie mówiąc już o takich grepsach jak "Zdrowie wasze w gardła nasz" - King to napisał ? Naprawdę ?