Biblioteka Publiczna

Nie tego się spodziewałam. Liczyłam na reportaż, no może lekko fabularyzowany. Dostałam powieść/ niby pamiętnik z nagromadzeniem przeróżnych okropieństw i nieszczęść spadających na jedną nastolatkę, która doświadczeń życiowych ma co najmniej czterdziestolatki i takiż język. Do tego demoniczny ksiądz, fanatyczna rodzina i banda opryszków dokonująca egzorcyzmów. A jeszcze scena z Prologu, zasugerowana i nie rozwinięta.
I używanie przez autora wyrazów, które wydają mi się źle zastosowane, jak np. pielesze na tapczanie, sromotne twarze. Miało być strasznie jest groteskowo.

Plik audio jest prawdopodobnie uszkodzony

Zbrodnia i kara ? Zbrodnia, a raczej zbrodnie na pewno. Ale czy kara ? Wyobrażona czy realna. Oniryczny klimat książki nie daje jasnej odpowiedzi. Powieść zanurzona w trwałej i wciąż nie przezwyciężonej traumie Irlandii po niedawnym okresie teokracji. jeśli nie formalnej to faktycznej. Przerażające sierocińce zarządzane przez kler, pedofilia i okrucieństwo. Niby rozeznane. ale w odczuciu ciągle nie rozliczone. Z upiorami przeszłości zmaga się bohater książki, emerytowany policjant, w dzieciństwie pensjonariusz takiego sierocińca. Czy znajdzie ukojenie ? A może już znalazł ?
Powieść gęsto utkana ze słów - trudny problem dla tłumacza, a poradziła sobie z tym wspaniale Aga Zano.

Pierwsze wydanie ukazało się w 2006 roku. A książka nie tylko nie straciła na aktualności, a wręcz zyskała za sprawą aktualnego ludobójstwa w Gazie. I nie tylko teraz, ale od lat masakra ludności palestyńskiej odbywa się za przyzwoleniem i całkowitej obojętności reszty świata. "Cenę żydowskiego Holokaustu ponieśli Palestyńczycy. Żydzi wymordowali rodzinę mojej matki, bo Niemcy wymordowali bliskich Jolanty" to cytat z książki i trudno się z nim nie zgodzić. Hipokryzja "białego człowieka" wcale nie skończyła się wraz z zaniechaniem podbojów kolonizacyjnych.
Wracając do tekstu książki: Jeśli przebrnie się przez początkowe rozdziały jak idylliczne obrazki z książek dla dzieci, to reszta ma taki ładunek emocji, że trudno je spokojnie znieść. Nie tylko warto przeczytać. Trzeba.

Bohaterka rzeczywiście rzuca wszystko i wyjeżdża w Pieniny. Znajduje pracę w księgarni, małe mieszkanko w domu góralki i może oddać się swojej pasji.
Autorka porusza też kilka innych, ważnych wątków, a na drodze Agnieszki stają nietuzinkowe postacie, które chcielibyśmy naprawdę poznać.
To moja trzecia i raczej nie ostatnia powieść Joanny Tekieli!

Wracamy do Kirrinfief, gdzie księgarnie na kółkach przejmuje Zoe, która musi szukać nowych klientów, ale też skupić się na drugiej pracy. W mrocznym szkockim zamczysku zostaje opiekunką porzuconych i bardzo samotnych dzieciaków.
Jej przyjazd zmienia życie wielu osób, a dla niej i jej syna to także nowy początek.
Bardzo czekałam na taką podnoszącą na duchu historię, która pokazuje, że zawsze trzeba wierzyć w lepsze jutro!

Początek intrygujący, ale jeśli pierwsza część toczy się w miarę logicznie, skupiając się bardziej na wątkach obyczajowych i nawiązaniach do poprzedniego tomu z Dantem i Colombą, to w części drugiej, dynamicznej, akcja z logiką mija się o kilometry. Pomijam fakt, że być może nie zrozumiałam intencji poszczególnych postaci, po co one tak makabrycznie się wybijają, to np. zachowanie niemieckiego dziennikarza wprawiło mnie w niedowierzanie. W pomieszczeniach skuwany kajdankami, na zewnątrz wolny, ale posłusznie wracający do swoich ciemiężycieli. Gdzie tu sens ? Tym niemniej przeczytam i tom trzeci, bo mam ciągle nadzieję, że to się jakoś w miarę logicznie skończy

Jeśli zamysłem autorki było poruszenie opinii publicznej losem azjatyckich prostytutek, to zamiar udał się średnio, z czego sama w końcowych akapitach zdaje sobie sprawę. Wydaje mi się, że większy oddźwięk zyskał by dłuższy artykuł w poczytnym piśmie, bo książka, niestety nudzi. Wielokrotne powtarzanie rzeczy oczywistych, jak sposób rekrutacji dziewczyn, czy ich beznadziejne położenie nie jest niczym ani nowym ani nie znanym. Trochę więcej treści w rozdziale o prawodawstwie poszczególnych państw azjatyckich i jego mizernych środkach i działaniu w praktyce.

Polecamy całą serię, dziecko 7 lat

Bohaterka cierpi po wielkiej stracie i nieoczekiwanym wsparciem staje się dla niej pies. Pies, który wbrew pozorom ma właściciela i ten właściciel chce go odzyskać. Nie będzie to łatwe, a ze spotkania dwojga ludzi narodzi się coś pięknego.
Historia, która wzrusza i zaskakuje do ostatniej strony, bo dwojgu ludziom przyjdzie zmierzyć się z wieloma przeszkodami.
Jedna z najlepszych powieści Jimenez!

Najpierw jest przyjaźń, potem miłość, małżeństwo i długo wyczekiwana ciąża. Jednak dochodzi do tragedii... Niewyobrażalnej straty, która jest jednocześnie początkiem nowego życia.
To opowieść o tym, jak żyć dalej, jak pokonać ból, znaleźć nadzieję i gdzie szukać wsparcia.
Ta historia nikogo nie pozostawi obojętnym!

Pierwsze wrażenie to gąszcz słów. Cała przestrzeń jest nimi wypełniona. Jest dochodzenie w sprawie dramatycznych zdarzeń, ale są i prywatne sprawy śledczych, ich myśli, odczucia. Również wydarzenia z życia osób postronnych, luźniej zaangażowanych w śledztwo, takich jak lekarka, wdowa po zabitym policjancie. Ci, którzy mają istotne informacje o sprawie mają też swoje wstydliwe sekrety, więc ukrywają prawdę. Końcowe sceny budzą emocje, tak jak powinny w przyzwoitym thrillerze. Książka "zjadaczka czasu".
Last but not least - tłumaczka nie miała łatwo, ale spisała się dzielnie.

NSDAP też pewnie było partią lewicową?

Pierwsze, co rzuca się w oczy to bardzo staranne wydanie, ze świetnymi zdjęciami bohaterek reportaży.
Kobiety z różnych krajów i kontynentów mają na tyle niecodzienne historie, że warte opowiedzenia. Wyróżniają się z przeciętności, ale w sumie są całkiem zwyczajne. Co je łączy, to siła przetrwania i upór w dążeniu do celu. Inspirujące.