Biblioteka Publiczna

Bohaterka rzeczywiście rzuca wszystko i wyjeżdża w Pieniny. Znajduje pracę w księgarni, małe mieszkanko w domu góralki i może oddać się swojej pasji.
Autorka porusza też kilka innych, ważnych wątków, a na drodze Agnieszki stają nietuzinkowe postacie, które chcielibyśmy naprawdę poznać.
To moja trzecia i raczej nie ostatnia powieść Joanny Tekieli!

Wracamy do Kirrinfief, gdzie księgarnie na kółkach przejmuje Zoe, która musi szukać nowych klientów, ale też skupić się na drugiej pracy. W mrocznym szkockim zamczysku zostaje opiekunką porzuconych i bardzo samotnych dzieciaków.
Jej przyjazd zmienia życie wielu osób, a dla niej i jej syna to także nowy początek.
Bardzo czekałam na taką podnoszącą na duchu historię, która pokazuje, że zawsze trzeba wierzyć w lepsze jutro!

Początek intrygujący, ale jeśli pierwsza część toczy się w miarę logicznie, skupiając się bardziej na wątkach obyczajowych i nawiązaniach do poprzedniego tomu z Dantem i Colombą, to w części drugiej, dynamicznej, akcja z logiką mija się o kilometry. Pomijam fakt, że być może nie zrozumiałam intencji poszczególnych postaci, po co one tak makabrycznie się wybijają, to np. zachowanie niemieckiego dziennikarza wprawiło mnie w niedowierzanie. W pomieszczeniach skuwany kajdankami, na zewnątrz wolny, ale posłusznie wracający do swoich ciemiężycieli. Gdzie tu sens ? Tym niemniej przeczytam i tom trzeci, bo mam ciągle nadzieję, że to się jakoś w miarę logicznie skończy

Jeśli zamysłem autorki było poruszenie opinii publicznej losem azjatyckich prostytutek, to zamiar udał się średnio, z czego sama w końcowych akapitach zdaje sobie sprawę. Wydaje mi się, że większy oddźwięk zyskał by dłuższy artykuł w poczytnym piśmie, bo książka, niestety nudzi. Wielokrotne powtarzanie rzeczy oczywistych, jak sposób rekrutacji dziewczyn, czy ich beznadziejne położenie nie jest niczym ani nowym ani nie znanym. Trochę więcej treści w rozdziale o prawodawstwie poszczególnych państw azjatyckich i jego mizernych środkach i działaniu w praktyce.

Polecamy całą serię, dziecko 7 lat

Bohaterka cierpi po wielkiej stracie i nieoczekiwanym wsparciem staje się dla niej pies. Pies, który wbrew pozorom ma właściciela i ten właściciel chce go odzyskać. Nie będzie to łatwe, a ze spotkania dwojga ludzi narodzi się coś pięknego.
Historia, która wzrusza i zaskakuje do ostatniej strony, bo dwojgu ludziom przyjdzie zmierzyć się z wieloma przeszkodami.
Jedna z najlepszych powieści Jimenez!

Najpierw jest przyjaźń, potem miłość, małżeństwo i długo wyczekiwana ciąża. Jednak dochodzi do tragedii... Niewyobrażalnej straty, która jest jednocześnie początkiem nowego życia.
To opowieść o tym, jak żyć dalej, jak pokonać ból, znaleźć nadzieję i gdzie szukać wsparcia.
Ta historia nikogo nie pozostawi obojętnym!

Pierwsze wrażenie to gąszcz słów. Cała przestrzeń jest nimi wypełniona. Jest dochodzenie w sprawie dramatycznych zdarzeń, ale są i prywatne sprawy śledczych, ich myśli, odczucia. Również wydarzenia z życia osób postronnych, luźniej zaangażowanych w śledztwo, takich jak lekarka, wdowa po zabitym policjancie. Ci, którzy mają istotne informacje o sprawie mają też swoje wstydliwe sekrety, więc ukrywają prawdę. Końcowe sceny budzą emocje, tak jak powinny w przyzwoitym thrillerze. Książka "zjadaczka czasu".
Last but not least - tłumaczka nie miała łatwo, ale spisała się dzielnie.

NSDAP też pewnie było partią lewicową?

Pierwsze, co rzuca się w oczy to bardzo staranne wydanie, ze świetnymi zdjęciami bohaterek reportaży.
Kobiety z różnych krajów i kontynentów mają na tyle niecodzienne historie, że warte opowiedzenia. Wyróżniają się z przeciętności, ale w sumie są całkiem zwyczajne. Co je łączy, to siła przetrwania i upór w dążeniu do celu. Inspirujące.

Zjadaczki grzechów należą do folkloru Wielkiej Brytanii, aczkolwiek swoisty "cennik" w doborze potraw jest już wymysłem autorki. Akcja posadowiona w XVI wieku, za czasów Elżbiety I, która w powieści występuje jako Bethany. Część opowieści zgadza się z historią, część jest fantazją na temat. Trochę tu zatem historii, trochę historii kryminalnej, trochę czystej fantazji. Mnie jednak ta książka raczej zniesmaczyła. Te serca jelenia, głowy jagnięcia i tym podobne, a do tego trucie psów i zarzynanie prosięcia - to nie dla mnie.

Klasyczna brytyjska powieść obyczajowa o przyjaźni która narodziła się przypadkiem. O miłości, o spełnianiu marzeń, nowych początkach i rozliczeniach z przeszłością. No, i o piciu herbaty, która towarzyszy bohaterkom niemal w każdej sytuacji.
Lektura, zgodnie z nazwą serii, w której książka została wydana, idealna na leniwy niedzielny poranek lub popołudnie!

Pod tą niepozorną okładką kryje się mocna, poruszająca historia skrzywdzonej kobiety, która z przeżytą traumą usiłowała sobie radzić nie wychodząc z domu niemal 3 lata.
Na szczęście nie była w tym sama, a dzięki pewnemu wolontariuszowi i kobietom, którym to ona mogła pomóc, zdecydowała się na zawalczyć o siebie.
Polecam!

Nie można wypożyczyć

Całkiem przyjemna lektura jak na taki temat, na pewno trzyma w napięciu. I generuje lęki przed byciem osobą publiczną obecnie.