Biblioteka Publiczna

....ale to jest dobre!!!

Gangsterzy, byli żołnierze, Pustynna Burza, beretta - czyli tematy kompletnie dla mnie nieinteresujące. Przeczytałam, bo w oryginale. Doceniam znajomość tematu w sprawie prowadzenia śledztwa. Wstawki rodzinne jakoś tak na siłę. Wznowione po 20 latach śledztwo prowadzi do lawiny zdarzeń, ale dopiero pod sam koniec książki. I doprawdy nie rozumiem, po co ta końcowa jatka, jeśli przestępstwo było początkowo o wiele mniejszej wagi. Dla zainteresowanych takimi tematami.

Bohaterowie mierzą się z jednym z największych ludzkich leków - nagłą chorobą bliskiej osoby. Cały ich świat zawala się w jednej chwili, a jednocześnie trzeba przecież żyć dalej...
To niełatwa, poruszająca lektura, podczas której nie sposób nie myśleć - co by było gdyby?
Brawa dla Autorki za pokazanie siły , którą daje miłość i obecność drugiego człowieka obok.

Jak zwykle u Jimenez jest romantycznie i wzruszająco - dwoje poturbowanych przez los ludzi dosłownie wpada na siebie na szpitalnym korytarzu, a potem on postanawia pomóc jej bratu, a ona zgadza się grać jego dziewczynę na rodzinnej imprezie.
Opisana tu historia choroby brata bohaterki jest wzięta z życia samej autorki i właściwie może się przydarzyć każdemu z nas.
To czyni tę opowieść jeszcze bardziej przejmującą!

Przykład na to, jak można przedobrzyć. Ta książka to gotowy scenariusz na film dla niespokojnych nastolatków. Bójek, strzelanin i pościgów po stromych ulicach San Francisco co niemiara. I czegóż jeszcze tu nie ma: jest kontynuacja tajemnic ojca Coltera i jego obsesji na temat pewnej firmy i jest wątek zaginionej dziewczyny, potraktowany zresztą wyjątkowo byle jak, jest zagrożona rodzina, tajemnicza wszystko mogąca ekipa, handel narkotykami i handel ludźmi, i stary dokument i jeszcze wiele innych wątków. Uff, za dużo tego.
I jest tajemnicza sprawa jakiejś Nity, która pojawia się ni stąd ni zowąd w dwóch zdaniach w rozdziale 52 i natychmiast znika na zawsze. Wygląda na to, że pomiędzy rozdziałem 51 i 52 powinien być jeszcze jeden. Sam autor nie panował nad nadmiernym materiałem ?

witam
przykro mi o tym pisać ale popełniliście błąd wpisując ten plik do tytułu Moherfucker .
jest to zupełnie inna książka.
pozdrawiam
Leszek
51125

Dałaby się skrócić o kilkadziesiąt stron bez szkody dla treści. Czynienie z Zoe neurotyczki wcale nie przybliża jej postaci czytelnikowi, wręcz przeciwnie, bo brzmi jakoś fałszywie. W tym tomie sprawa Roda Glovera , który mniej czy bardziej marginalnie pojawiał się we wcześniejszych tomach, staje się poniekąd głównym wątkiem. Drugi sprawca dobrze ukryty przez autora.
W sumie trudno tę książkę nazwać wartościową pozycją, ale jak na bezpretensjonalną rozrywkę - w sam raz.

9 czerwca 2025.
Uwaga dla przyszłych rezerwujących:
Cos z tą pozycją jest nie tak w systemie biblioteki. Od paru miesięcy "świeci" mi się na zielono, ale nie mogę jej odebrać, Chciałam wypożyczyć ebooka, a system wskazuje odbiór w czytelni. Czasem komunikat się zmienia na inny, ale pozycja tak czy inaczej nie jest dostępna.

Czyta się gładko, wszystko według schematu, włącznie z ostatnią i przedostatnią ofiarą - tak jest w 90 % takich thrillerów "z taśmy". Mimo tego nie narzekam - na zasadzie Pana Jowialskiego "znacie, to posłuchajcie".

Żałuję, że ten film powstał, bo Maximus może być tylko jeden!
Nie pomogły efekty specjalne, rozmach, a już na pewno nie brutalność i ociekające krwią ujęcia.
Oglądasz i zapominasz...

Nie da się nie polubić trzech głównych bohaterek, które po wielkiej stracie, zamieszkały w jednym domu. Na szczęście nie porzuciły swoich marzeń, a los dla najmłodszej z nich przygotował niespodziankę rodem z komedii romantycznej.
Nie mogę napisać za wiele, by za dużo nie zdradzić, ale tej historii naprawdę trudno się oprzeć!

Super książka polecam

Trochę historyczna, bardziej jednak bajkowa. Przewrotny pomysł z zamianą, czy raczej rodzajem przepołowienia. Wyobraźnia autora dla której "sky is the limit", skąd tam się wzięły węże i to jeszcze z sercem, diabły zmieniające postać i rodzony brat Behemota z całkiem innej powieści, czyli kogutokot, Kocmołuch wiem tylko ich twórca. Dla czytelnika czysta satysfakcja czytania i żadne próby zgadywania co będzie dalej nie działają. Do tego posłowie dr Arkadiusza .S. Więcha. które sprawy uładza. Warto przeczytać i znać tę uhonorowaną Nagrodą Literacką Nike.

To nie są żadne "odgrzewane kotlety" tylko całkiem nowe dłuższe i krótsze opowiadania. To, że King umie pisać, to wiadomo. Że czasem przynudza też. Wielkich zaskoczeń nie ma. No, może tylko w opowiadaniu "Piąty krok" i "Willie Popapraniec". Nie brak makabrycznego humoru w opowiadaniu "Laurie", a że jest z psem w jednej z głównych i bardzo pozytywnych ról - tym lepiej. "Grz tniki" mogłyby być krótsze, bo niemal od początku wiadomo co się kryje w wózku.
A do Pana Tłumacza: "przed laty" ale "sprzed lat". Nie mówiąc już o takich grepsach jak "Zdrowie wasze w gardła nasz" - King to napisał ? Naprawdę ?

Dawno, dawno temu był taki serial "Koń, który mówi". To jest książka o stole, który mówi. Tak, o stole! Autor pisze sprawnie, ale trudno się zorientować, po co przymus pisania jakoś się chyba nazywa. Trochę udaje Pynchona, trochę Pereca, a nawet trochę Joycea. I ogólnie bierze co się da z bajkowej amerykańskiej kultury. Czyli postmodernizm po polsku.

Książka, która daje nadzieję i mówi o sprawach naprawdę ważnych. Historia, w którą bardzo chce się uwierzyć. Cieszę się, że Matt Haig wrócił do pisania i stworzył tę piękną, podnoszącą na duchu i przywracającą wiarę w sens życia, powieść.
To była prawdziwa literacka uczta!

Paskudne to jakieś. Lepkie i nieprzyjemne. I nie z powodu tematu - bo ważny, tylko stylu życia tych ludzi, włącznie z autorką może tantiemy z książki zmieniły ich sytuację. Sama pisze, że może z czasem ona i jej partner znajdą pracę. Czyli żyją na garnuszku opieki społecznej. Tak jak ich dziadkowie, rodzice, rodzeństwo i zapewne dzieci. Wydaje mi się, że nieco podbarwiona sensacją jest ta opowieść, bo nie wyobrażam sobie orgii organizowanych kilka razy w tygodniu przez dziadków, rodziców i dzieci, a czasem jeszcze przygodnych osób. To wymagałoby wielkiej kondycji fizycznej zwłaszcza tych staruszków babunia też brała udział. Kto by przypuszczał, że Edynburg to siedlisko pedofilii.